Sunday, January 20, 2008

ေမ့တတ္လို႔ပါ

ေပၚေၾကးတို႔က ေမ့တတ္သည့္ေနရာ မ်ဳိးႏွင့္ ႐ိုးႏွင့္ဟုဆိုရမည္ထင္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖလည္း ေမ့တတ္သည္။အေမလည္း ေမ့တတ္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးလည္း ေမ့တတ္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးေမ့တတ္ပံုေလး ေျပာပါဦးမည္။ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးက စာမတတ္ေပမယ့္ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ရွိသည္။ ေပၚေၾကးတို႔က အညာေဒသ အပူပိုင္းဆိုေတာ့ တေပါင္းတန္ခူးေတာင္သူ လုပ္ငန္းေတြ သိမ္းၿပီးရင္ ႏွစ္လတန္စီ သံုးလတန္စီ နားေနရတာကမ်ားသည္။ ေႏြရာသီမွာ နားမေနခ်င္တာႏွင့္သစ္သီးသစ္ႏွံေလးေရာင္းခ်ၿပီး ေအာက္ျပည္၊ ေအာက္ရြာသြားကာ ဆန္ကုန္ကူးသည္။ ပထမတစ္ေခါက္ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ ဆန္ေလးသယ္လာလိုက္ ျပန္ေရာင္းခ်လိုက္ႏွင့္ ရြာကိုသတိရေသးသည္။ မိသားစုကိုလည္း မွတ္မိေသးသည္။ သံုးေလးေခါက္လည္း ၾကာၿပီးေရာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိသားစုကိုေရာ ရြာကိုပါ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ရြာကို လံုး၀ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ရြာကိုေမ့၊ မိသားစုကိုေမ့၊ ေပၚေၾကးတို႔ အဖြားကိုပါ ေမ့သြားသည္။ သူ႔ကိုယ္သူလူပ်ဳိထင္ၿပီး ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာတင္ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္လိုက္သည္။

"မင္းတို႔ အဖိုးေမ့တတ္ပံုမ်ား ေျပာမေျပာခ်င္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ လူပ်ဳိထင္ၿပီး
မိန္းမယူလိုက္တာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရမွ အဖြားကို
ျပန္သတိရတယ္တဲ့။ သူေမ့တတ္ပံုကလည္း
တစ္မ်ဳိးၾကီးဟဲ့"


ေပၚေၾကးတို႔ အဖြားဆိုတာ ေျပာလို႔ကို မၿပီးေတာ့ဘူး။
ၿပီးေတာ့ ေပၚေၾကးတို႔ အဖြားက ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးအေၾကာင္း တခုတ္တရေျပာထားတာေတြ ရွိေသးသည္။ ေပၚေၾကးတို႔ ရြာက
ဧရာ၀တီျမစ္ႏွင့္ တစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းသည္။ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေရတက္ခ်ိန္ဆိုရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႏွင့္ ရြာၾကားမွာ ေရျပင္ႀကီး
ျဖစ္ေနတတ္၏။ သီတင္းကြၽတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းေရာက္မွ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေရကျပန္က်သည္။ ၿပီးေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႏွင့္ ေပၚေၾကးတို႔ ရြာၾကား ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းဆိုတာ ရွိေသးသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးက ေျမႏုကြၽန္းေတြသြားခ်င္လွ်င္ ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္သြားမွရသည္။ ေရက်ကာစရက္ဆိုလွ်င္ႏြားေကာ၊လူေကာ ေရကူးသြားရသည္။ တစ္ရက္မွာ ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးက ေျမႏုကြၽန္းေပၚထယ္ထိုးသြားဖို႔ ေစာေစာထႏြားစာေကြၽးသည္။ ႏြားေတြ၀ေတာ့ တံပိုးတုန္းမွာႏြားေတြတပ္ၿပီး တံပိုးေပၚမွာ ထယ္ကိုခ်ိတ္တင္လိုက္၏။ ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းရိုးေရာက္လွ်င္ ေရကူးရမွာသတိရၿပီး ၀တ္ထားသည့္ပုဆိုးကိုခြၽတ္ၿပီး ေခါင္းမွာေပါင္းထားလိုက္သည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ႏြားတစ္ရွည္းေမာင္းၿပီး ရြာအေနာက္တံခါးကို ထြက္လာသည္။
လင္းအားႀကီးအခ်ိန္မို႔ ပဲခင္းစပါးခင္း၊ ေဆးခင္းသြားသည့္ အမ်ဳိးသမီးေတြႏွင့္ လမ္းမွာေတြ႔သည္။ အမ်ဳိးသမီး တစ္သိုက္က လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္သြားၾကသည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အဘိုးက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ႏြားေတြကို ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းသည္။ လူေတြသူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး တဟားဟားရယ္ေနတာ သတိမထားမိဘူး။ ေခ်ာင္းစပ္ေရာက္မွ ပုဆိုးခြၽတ္မလို႔ ငံု႔အၾကည့္ ပါးစပ္က ဟိုက္ခနဲ ျမည္သြားသည္။ ခပ္ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေရထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်လိုက္ရသည္။ သူေမ့ တတ္ပံုကလည္း မ်က္ႏွာပူစရာႀကီးကိုး။
ေပၚေၾကးတို႔အဘိုးေမ့တတ္သလို ေပၚေၾကးအေဖလည္း ေမ့တတ္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖႏွင့္ အေမလက္ထပ္ၿပီးကာစက မႏၲေလးကို ဘုရားဖူး သြားၾကသည္။ တကယ္တန္းေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုရားဖူးခ်ည့္ သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ၾကက္သြန္ေလး ဆယ့္ငါးအိတ္၊ အိတ္ႏွစ္ဆယ္တင္ၿပီး ၾကက္သြန္ေရာင္းရင္း ဦးဘသန္းတို႔ ပြဲရုံေတါမွာ ေရာင္းတာကမ်ားသည္။ အဲသည္ပြဲရံုေတြက ၾကက္သြန္လာေရာင္းသူေတြကို အိပ္စရာ ေနရာေပးသည္။ ဒါႏွင့္ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖႏွင့္ အေမ ၾကက္သြန္အိတ္ေတြ ပြဲရုံမွာ ခ်ထားၿပီး မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီး သြားဖူးၾကသည္။ ကိုင္းတန္းေစ်းကိုျဖတ္ၿပီး ေစ်းခ်ဳိဘက္ ကိုတက္သည္။ ရွစ္ဆယ့္ေလးလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ဘုရားႀကီး၊ ဘုရားႀကီးဆိုတာႏွင့္ ကားေပၚတက္ထုိင္လိုက္သည္။ သံုးဆယ့္ႏွစ္လမ္းေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ တင္ဖို႔ ကးကအၿငိမ့္၊ ရြာကဆိုက္ကားနင္းေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ေတြ႔တာႏွင့္ အားရ၀မ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ကားေပၚကခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ လိုင္းကားေပၚမွာ သူ႔ဇနီးပါသြားတာ သတိမရေတာ့ဘူး။ ရြာကေကာင္ေလးႏွင့္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာရင္း ဘုရားဖူးသြားတာ ေမ့သြားသည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ပြဲရုံျပန္လာသည္။ ပဲြရုံေရာက္ၿပီး သူ႔ဇနီးမေတြ႔ေတာ့မွ ဘုရားဖူးသြားတာ သတိရသြားသည္။ အဲ့သည္ေတာ့မွ ပြဲရုံပိုင္ရွင္ အကူအညီေတာင္းၿပီး ျပန္ရွာရသည္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ကူညီလို႔ သူ႔ဇနီးသည္ကို အရွင္လတ္လတ္ ျပန္ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေပၚေၾကးတို႔ အေမဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖႏွင့္ ခရီးအတူတူသြားဖို႔ မေျပာေတာ့ဘူး။
တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူေနသည့္ သားအဖခ်င္းေတာင္ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ အေဖ ဘယ္သြားမလို႔လဲ ေမးရင္ ေခါင္းကိုလက္ျဖင့္ကုတ္ၿပီး ၾသ တူပါထယ္ထင္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနတာ။ ငါ့သား ေပၚေၾကးႀကီးကိုး။ အေမမင့္ကို ေမ့ေနတာကြ။ ေတာ္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားယူရတယ္ ေပၚေၾကးတို႔ အေဖက အဲသလိုကို ေမ့တတ္တာ။
ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦး၀ိမလကေတာ့

"လူဆိုတာ ဘ၀မေမ့ရဘူး"

ဟု မၾကာခဏဆံုးမတတ္သည္။

"ကိုယ့္ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ့္သမိုင္းပဲ ေမာင္ရ။ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ ျပန္သတိရရင္ မအ
ေတာ့ဘူးေပါ့ကြ"


ဆရာေတာ္က ေပၚေၾကးႏွင့္ႀကံဳတိုင္း ထိုကဲ့သို႔ မၾကာခဏ ၾသ၀ါဒ ေျခြတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လူ႔ဘ၀ႀကီးကို ျဖတ္သန္းရင္း နားက်ည္းစရာေတြ၊ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစရာေတြ၊ ရြံရွာစက္ဆုပ္စရာေတြကို ေပၚေၾကးေမ့ပစ္ခ်င္သည္။ သတိရေနရတာႏွင့္စာလွ်င္ ေမ့ပစ္လိုက္တာက ပိုၿပီးေနသာထိုင္သာ ရွိမည္ဟု ေပၚေၾကးထင္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ကယ္မေမ့ပဲ ေမ့ပစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာေတြ ရွိသည္။ ေပၚေၾကးရြာမွာ ရွိစဥ္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ရည္းစားစကားလိုက္ေျပာဖူးသည္။ သိပ္ေ၀းေ၀းလံလံထဲကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေပၚေၾကးတို႔ ရပ္ကြက္ထဲကပါပဲ။ ရည္းစားစကားေျပာၿပီး အေျဖေတာင္းဖို႔ ေမ့သြားသည္။ ေပၚေၾကးေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးေရာက္လာၿပီး ရြာကို တစ္ေခါက္တစ္က်င္းျပန္ေတာ့ အေမက စိတ္လိုလက္ရျပန္ေျပာသည္။

"ခက္စိမ္းခင္ က နင္သူ႔ကို ရည္းစားစကားေျပာျပီး အေျဖမေတာင္းလို႔တဲ့။ အေမ့ကို
ခဏခဏတုိင္ေျပာတယ္"


ေပၚေၾကး ထိုကိစၥကို ရိုးရိုးသားသား အမွန္တကယ္ေမ့သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ရိုးရိုးသားသားမဟုတ္ပဲ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေတာ့ ေပၚေၾကးဘ၀မွာ ရွိေနခဲ့သည္။ ေပၚေၾကး ႀကီးပြားရာ ႀကီးပြားေၾကာင္းရွာႀကံရင္း ရတနာေျပေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္လာသည္။ ခဲတြင္းေလးဆင္းလိုက္၊ ပြဲစားလုပ္လိုက္၊ ကုန္သည္ေလးလုပ္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကို စားသံုးပစ္ေနသည္။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာကလည္း ပိန္တစ္ခါ ေဖာင္းတစ္လွည့္မို႔ အဆင္ေျပတာရွိသလို အဆင္မေျပတာေတြလည္း ရွိသည္။ ထားပါေတာ့။ "ျပာလဲ့" ကို ေပၚေၾကး "ဇာမခ်ဲ႕" ခ်င္ေတာ့။
ေပၚေၾကးထာပြဲသြားရင္း မသန္းသန္းျမင့္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ရသည္။ မသန္းသန္းျမင့္က အနီတစ္,ကိုက္ေတြစပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေပၚေၾကး ပြဲစားဆြဲလာသည့္ တစ္,ကိုက္ အရည္တက္ေလးေတြကို ေစ်းပိုေပးၿပီး၀ယ္တတ္သည္။ အခ်ိန္ရလွ်င္ ေပၚေၾကးကို ေခါက္ဆြဲေလးေကြၽးၿပီး လက္ဖက္ရည္ပါတိုက္တတ္၏။ အစ္မသန္းသန္းျမင့္က အသားျဖဴၿပီး မ်က္ႏွာေလးက ဆြဲေဆာင္မႈ အျပည့္ရွိေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္က အနည္းငယ္ဆူၿဖိဳးသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း လႈပ္လိလႈပ္လဲ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ရယ္။
ႀကိဳးခ်င္းထား ႀကိဳးခ်င္းၿငိဆိုသလို အထိအေတြ႔မ်ားလာေတာ့ မသန္းသန္းျမင့္ကို ေပၚေၾကးသံေယာဇဥ္တြယ္မိသြားသည္။ ေပၚေၾကးဘ၀မွာ အျခားအမ်ဳိးသမီးေတြႏွင့္လည္း အထိအေတြ႔ အဆက္အဆံနည္းသည္။ မသန္းသန္းျမင့္၏ ၀ တာေလးကိုပဲ ခ်စ္စရာေလးဟု ေပၚေၾကးထင္လာ၏။ မသန္းသန္းျမင့္၏ရူပါရံုက ပိုက္ကြန္တစ္ခုလို ေပၚေၾကးအားလႊမ္းၿခံဳလိုက္သည္။ အခ်စ္ဆိပ္တက္ေနတုန္းမွာ ေပၚေၾကးႏွလံုးသားေတြ မူးမိုက္ေန၏။
ပန္းၿခံထာပဲြသြားရင္း မသန္းသန္းျမင့္က ေပၚေၾကး နဂါးရံုဘုရား မေရာက္ဖူးဘူးဆိုတာႏွင့္ ဘုရားကိုလိုက္ပို႔သည္။ ေဆာင္းလလယ္မွာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြက အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္ေနသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္သည့္ နဂါးရံုဘုရား ရင္ျပင္မွာ ေပၚေၾကး မသန္းသန္းျမင့္ကို ေမတၲာအေၾကာင္းေတြေျပာျပဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။

"ခ်ယ္ရီပန္းေတြ သိပ္လွသလို မသန္းသန္းျမင့္လည္း အရမ္းလွတယ္။ ခ်ယ္ရီပန္းေလးေတြ
ခ်စ္စရာေကာင္းသလို အစ္မကလည္း သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ။ အစ္မကိုကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။"


ဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြ တီတီတာတာ အသံျမည္သြားသည္။ ေလညွင္းသြဲ႕သြဲ႔တိုက္သည္။ မသန္းသန္းျမင့္ပါးျပင္ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

"ဟင္းရြက္ ကန္ဇြန္း ကိစၥမဟုတ္ဘူး ေမာင္ေလးရဲ႕ မမ စဥ္းစားပါရေစဦး"


ေပၚေၾကးက ခ်ယ္ရီပန္းတစ္ခက္ခူးၿပီး မသန္းသန္းျမင့္ ဆံႏြယ္ေပၚ ပန္ဆင္ေပးလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘုရားရင္ျပင္ေပၚကေန တိတ္တဆိတ္ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာခဲ့သည္။ ေလေျပေလညွင္းက စကားလံုးေတြ ခုိး၀ွက္သြားသည္။
ခဲတြင္းေတြ ျပန္စေတာ့ ေပၚေၾကး ခဲတြင္း ျပန္ဆင္းျဖစ္သည္။ ေန႔အိပ္ ညဆင္းႏွင့္ဆိုေတာ့ ေပၚေၾကး ဘယ္မွမသြားျဖစ္ဘူး။ မသန္းသန္းျမင့္ကိုေတာင္ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ရက္ ဂါးဒင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တြင္းဆရာကို၀င္းေအာင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ တလိမ့္လိမ့္ခ်ဥ္းကပ္လာေနသည္။ ျဗဳန္းခနဲၾကည့္လွ်င္ ေၾကာ္ျငာသရုပ္ေဆာင္ ပြင့္ လိုလို ဘာလိုလို ထင္မွတ္မွားရသည္။ အေသအခ်ာၾကည့္မွ မသန္းသန္းျမင့္ ျဖစ္ေနသည္။ မေတြ႔ရသည့္ သံုးေလးလအတြင္းမွာ အစ္မမသန္းသန္းျမင့္က ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး၀သြားရွာသည္။ မသန္းသန္းျမင့္က ေပၚေၾကးကိုေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔ လုပ္ကြက္ေတြထဲအထိ လိုက္လာသည္။ ေပၚေၾကးက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေခါက္ဆြဲေခၚေကြၽးသည္။ တြင္းဆရာကို၀င္းေအာင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ မသန္းသန္းျမင့္ အၿပဳံးေတြက ၀င္းလက္ေန၏။ ေပၚေၾကး မသန္းသန္းျမင့္ ကိုယ္ခႏၶာၾကည့္ၿပီး ၾကက္သီးေတြ ဖ်န္းခနဲ ထသြား၏။

"ေမာင္ေလးကို ေမွ်ာ္ေနတာ။ အလုပ္နားတဲ့ရက္ လာခဲ့ဦး။ ေမာင္ေလးၾကားခ်င္တဲ့ စကား
ၾကားရေစ့မယ္။"


ေခါက္ဆြဲစားၿပီးေတာ့ ေပၚေၾကးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ မသန္းသန္းျမင့္ တလႈပ္လႈပ္ထြက္ခြါသြားသည္။မသန္းသန္းျမင့္ ဘယ္ေလာက္ပင္ေမွ်ာ္ေန ေမွ်ာ္ေန ေပၚေၾကး မသန္းသန္းျမင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ သြားျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနသည္။ ေပၚေၾကး တကယ္ပဲ ေမ့တတ္တာလား။ ေမ့ခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနတာလား။ ေပၚေၾကးပဲအသိဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ။

Read More...

Sunday, January 13, 2008

သတိရလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ

ကမၻာၾကီး ...
သတိရလို႔ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို အရမ္းသတိရတာပဲ။ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းလဲ ခဏ ခဏ
စဥ္းစားေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားကိုတည္မွီ ေပါက္ဖြားရွင္သန္လာရတဲ႔ ဗိုင္းရပ္စ္
ေသးေသးေလးေတြပဲမဟုတ္လား။ တကယ္ေၿပာတာပါ။

၂၀၀၇ က ကြၽန္ေတာ႔္ရင္ထဲကို ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထည္႔ေပးလိုက္တယ္။ သမံ
တလင္းေပၚ ဖန္ခြက္က်ကြဲသလို ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ ေၾကမြခဲ႔ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေဆာက္တည္ရာမရ
ခဲ႔ဘူး။သည္ႏွစ္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္က်န္းမာေရးက အရမ္းခ်ဴျခာတာပဲ။ အနာဂတ္မဲ႔ေနသလို ခံစားရတယ္။ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔လည္း
ခပ္ကင္းကင္း ေနခ်င္မိတယ္။ စိတ္က်ေ၀ဒနာမ်ား ခံစားေနရသလားလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို စမ္းစစ္ေနမိတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔
ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကအသံၿမည္ေနေသးလို႔။
သတိရလို႔ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ။
ႏွစ္သစ္မကူးခင္က ဇာတိေျမကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ျဖစ္ေသးတယ္။ ( ခင္ဗ်ားဘက္က ၾကည္႔ရင္ေတာ့ သည္ကိစၥက ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာ
ေကာင္းမွာ။ ကမၻာေျမကိုက ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိပဲမဟုတ္လား။ )။ ထားပါေတာ႔။ ကြၽန္ေတာ္အဓိကေျပာခ်င္တာက မိဘေတြဆီ ျပန္ခဲ႔တဲ႔ကိစၥပါ။
ေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ႔ ရြာလြမ္းစိတ္အခံေလးက ရွိေသးတာကိုးဗ်။ ေနကလည္း အရမ္းပူတာပါ။ အ၀ါေရာင္ေတြ အရည္ေပ်ာ္က်မတတ္ပဲ။
သည္ႏို၀င္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာ ဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာ ေတာင္သူလုပ္ငန္း၀င္ခ်ိန္ေလ။ ရြာမွာရွိတဲ႔လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကက္သြန္ခင္း၊
ေဆးခင္း နဲ႔ ေၿမပဲခင္းေတြဆီေရာက္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ၿပီးေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ရြာနဲ႔ေ၀းခဲ႔တာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ရွိၿပီ။ သံုးေလးႏွစ္ေနမွ
တစ္ေခါက္တစ္က်င္းပဲ ၿပန္ၿဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ၿပီးေတာ႔ ကြၽန္ေတာ႔ဘာသာစကားကလည္း အေတာ္အတန္ၿခားနားေနခဲ႔တယ္။

ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မရွိသေလာက္ပါပဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔ေရာက္ရာ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနၾကတာပါ။
လူတစ္ေယာက္မွာေၿပာစရာစကားမဲ႔တာေလာက္ အခံရခက္တာမရွိဘူး။
ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ေျမႏုကြၽန္းေတြဘက္ ကြၽန္ေတာ္ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေၿပာရအံုးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာက ဧရာ၀တီျမစ္နဲ႔ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတယ္။
ဧရာ၀တီျမစ္နဲ႔ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ေရတတ္ခ်ိန္ဆို ရြာအေနာက္ဘက္ ကိုင္းျပင္ႀကီးေတြဟာ ေရေတြ
ြခ်ည္းပဲ။ ေလာင္းေလွေတြ တလႊားလႊားသြားခဲ့တာ သတိရမိေနေသးတယ္။ ေျမႏုကြၽန္းဘက္မေရာက္ခင္ ကန္ဇင္းပင္ရိုးဆိုတာကို ျဖတ္ရေသးတယ္။
ကန္ဇင္းပင္ရိုးေရက လူမမွီလို႔ ေလွနဲ႔ ျဖတ္ရေသးတာ။ ကုတို႔ပို႔တဲ့ ကေလးေလးက သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ သည္ရြာသားစစ္စစ္တစ္ေယာက္ဆိုတာသူမသိရွာဘူး။ ကေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို သူစိမ္းတရံစာတစ္ေယာက္လို႔ပဲ ထင္ေနတယ္။
အစ္ကိုႀကီး ေရေၾကာက္တတ္သလားတဲ့။သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္တယ္။ ေရေၾကာက္တာေပါ့
လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကျပန္ေျဖေတာ႔သူကေအာင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္လိုၿပံဳးတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာသားေတြဆို ရမေၾကာက္ဘူး တဲ႔။
ခါတိုင္းႏွစ္ေတြက သီတင္းကြၽတ္ရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ေရက ျပန္က်တာပဲ။ သည္ႏွစ္ေတာ႔ေရထြက္ေပါက္ ကန္ဇင္းရိုးပင္ကို ထိပ္၀ကေန သဲေတြပို႔သြားေတာ႔
ေရေတြက ျမစ္ထဲျပန္မဆင္းပဲ အီခံေနတယ္။ ေဖာက္ထုတ္လို႔ကလည္း မရဘူး။ သဲၾကမ္းထုကေတာ္ေတာ္ထူတယ္။ ေရျပန္က်မွ စိုက္မယ္ ပ်ိဳးမယ္လို႔ အား
ခဲထားတဲ႔ေတာင္သူေတြလည္း ေခြၽးပ်ံေနၾကရွာတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ႐ွုေဒါင့္ကေန သဘာ၀တရားရဲ႕ တိုက္ခိုက္မွုကို အလူးအလဲ ခံလိုက္ရတယ္။
ကုတို႔ပို႔တဲ့ကေလးကို ခ်န္ထားရစ္ၿပီး ေျမႏုကြၽန္းေတြဘက္ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။
သည္ႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုင္းက ေျမပဲေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ အရြက္ေလးေတြက ပိုးမႊားကင္းစင္ၿပီး စိမ္းလဲ့ေနတာ။
အေဖက ေျမပဲေတြ ေတာ္ေတာ္ဥတာ ႏႈတ္ၾကည့္ခဲ့ပါလားတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ကႏွေမွ်ာတာနဲ႔ ႏႈတ္ခ်ိန္မေရာက္ေသးတဲ့ ေျမပဲပင္ေလးေြကို ႏႈတ္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။
အေဖလား.....
အေဖကေတာ့ ကိုင္းထဲေရာက္တိုင္း ေျမပဲေတြ ဘယ္ေလာက္ဥသလဲလို႔ ခဏခဏ ႏႈတ္ၾကည့္တယ္။ ဥအေနအထားေပၚမူတည္ၿပီး သူ႔ကိုင္းကေန ေျမပဲဘယ္ေလာက္ေတာ့ထြက္မွာလို႔ မွန္းတယ္။
အေဖ့မ်က္ႏွာဟာ ၿပံုးလဲ့ေနတာပဲ။ အေဖက သူ႔ဘ၀ကို ၀န္းႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးနဲ႔ မလဲႏိုင္ေပါင္လို႔ ခဏခဏေျပာတယ္။ သည္လိုနဲ႔ အေဖလည္း အသက္အရြယ္ရင့္ေရာ္လာပါၿပီ။
အေဖကေတာ့ ေျမပဲပင္ေလးေတြ ႏႈတ္ၾကည့္ေနဆဲပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျမႏုကိုင္းရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ ရွားပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။ပင္စည္လံုးပတ္တင္ လူႏွစ္ဖက္စာလာက္ရွိေနၿပီ။

ကြၽန္ေတာ္ ရွားပင္ေအာက္မွာထုိင္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရြာကေလးဟာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ မိႈင္းပ်ပ်ျဖစ္ေနတယ္။ ေနံလည္ေနရဲ႕ အပူရွိန္ေၾကာင့္ တံလွ်ပ္ေတြ ထေနတယ္။
အစိမ္းေရာင္ ကတၲီပါစႀကီးဟာ ရြာနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းပဲ။ ေျမပဲခင္းကို ၾကည့္လိုက္၊ ရြာကို ေငးလိုက္နဲ႔ စိတ္ေတါက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ပါး ပုဂံေခတ္ေလာက္
ကတည္းက လူေတြအေျခတက်ေနထိုင္ၿပီး ေမြးဖြားလိုက္ေသဆံုးလိုက္နဲ႔ အခုအေျခအေနတိုင္တဲ့ အထိဆိုပါေတာ့။ ဘာမွလည္း ထူးထူးျခားျခား မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။ လူေတြလိုပဲ မန္က်ည္းပင္နဲ႔ တမာပင္ေတြဟာလည္း
ရွင္သန္လိုက္၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာျဖစ္လိုက္နဲ႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အဘိုးအဖါြးေတြက ေမ့ပစ္ၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ မိတ္ေဆြႀကီး။ အခ်ိန္တန္ရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီေလာကၾကီးက ထြက္ခြါသြားရဦးမွာပါ။

မိတ္ေဆြႀကီး...
ေဆာင္းနံနက္ခင္းမွာ ႏွင္းေတြေ၀ၿပီး ခ်ယ္ရီေတြ မွန္မွန္ဖူးပြင့္ရဲ႕လား။ မိုးေလ၀သမွန္ကန္ၿပီး ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ ျဖစ္ထြန္းရဲ႕လား။ ငွက္ကေလးေတြ ေနေရာင္ျခည္မွန္မွန္ရရဲ႕လား။ ကေလးေတြ ရႈရႈိက္ဖို႔ ေလေကာင္းေလသန္႔ရွိရဲ႕လား။
ဆူနာမီေတြ လာဦးမွာလား။

ခင္ဗ်ားရင္ခြင္ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး။

မိတ္ေဆြႀကီး...
သတိရလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ။
လူေတြ မေကာင္းဘူး။
ဘနာဇီယာဘူတို ကို သူတို႔လုပ္ႀကံလိုက္ၾကၿပီ။ သူယံုၾကည္ရာသူလုပ္တာ အျပစ္လား။
လူေတြ မေကာင္းဘူး။
ကမၻာၾကီးကို အပိုင္းပိုင္းလုပ္ၿပီး သူပိုင္တယ္၊ ငါပိုင္တယ္ ျငင္းခံုေနၾကတာ။
ခင္ဗ်ားကေတာ့ လူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေနမလားပဲ။
လူေတြ မေကာင္းဘူး မိတ္ေဆြႀကီး။
ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာႀကီးနဲ႔ အနာဂတ္ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကတယ္။ လူဆိုတာ အရိိပ္ေနေန အခက္ခ်ဳိးခ်ဳိးရယ္။
လူေတြ မေကာင္းဘူး မိတ္ေဆြႀကီး။ ႏူကလီးယားဗံုးေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ ထုတ္ေနၾကတယ္။
အမုန္းေတြ၊ နာက်ဥ္းမႈေတြ၊ အတၲေတြေၾကာင့္ ႏူကလီးယား စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ . . .။
စိတ္မေကာင္းဘူး မိတ္ေဆြႀကီး။ သတိရလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ။ ။

Read More...

Thursday, January 3, 2008

ဖေယာင္းတုိင္

မေန႕က ကဗ်ာေရးဖို႕ႀကိဳးစားရင္း သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ည ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္ေတာ့ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်သည္။ သည္ႏွစ္ အပူလြန္မယ္ေျပာခဲ့ေပမယ္ မုန္တိုင္းတစ္ခုေၾကာင့္ မိုးဦးေစာၿပီး အပူနည္းခဲ့သည္။ စံခ်ိန္တင္ မိုးေရခ်ိန္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေရေတြလႊမ္းခဲ့ေၾကာင္း ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ျမင္ေတြ႕ဖတ္႐ွဳေနရသည္။ ရာသီဥတုမ်ား၏ အစိုးမရေသာ သေဘာကို သူဆင္ျခင္ေနမိသည္။ တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားရင္း ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္မွ သူ အိပ္ေပ်ာ္တတ္သည္။
သူစာအုပ္ဆုိင္ကျပန္ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီ ပိုပိုစြန္းေနၿပီ။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သူ႔သမီးေလးက မအိပ္ေသးဘဲ အိမ္ေရွ႕ထြက္ထုိင္ကာ မိဘႏွစ္ပါးကို ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။ သမီးေလးကို ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္ပတ္ သူပတ္စီးေပးရသည္။ တျခားမိသားစု၀င္ေတြ တီဗီေရွ႕မွာ ကိုးရီးယားကား ထုိင္ေငးေနစဥ္ သူက သမီးေလးအတြက္ အခ်ိန္ေပးရသည္။ သမီးေလး မအိပ္မခ်င္း ပံုျပင္ေတြ ေျပာေပးရသည္။ သမီးေလးႀကိဳက္တတ္သည့္ သီခ်င္းကို ထပ္တလဲလဲ ဆုိၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ရသည္။ သမီးေလး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳ႕္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ သူစာေရးစားပြဲမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ စာေရးျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ စာမေရးျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ စာေရးစားပြဲကုိေတာ့ ညစဥ္မွန္မွန္ ထုိင္ျဖစ္သည္။ စာမေရးျဖစ္သည့္ ညေတြမာသူ စာေတြထုိင္ဖတ္သည္။ ေန႕ခင္းက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာခဲ့သည့္ ဟာသအတုိအထြာေလးမ်ားကို မွတ္စုစာအုပ္မွာ ျပန္ေရးထားသည္။ သူက လစဥ္ထုတ္ ဟာသမဂၢဇင္းေတြမွာ ဟာသ၀တၳဳတုိေတြ ပင္တုိင္ေရးေပးေနရသူဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ ဟာသအတုိအထြာေလးမ်ားကုိ ဇာတ္အိမ္ဆင္ၿပီး ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ျပန္ေရးရသည္။ သူက ဟာသႏွင့္အလွမ္းေ၀းသူ ျဖစ္ေပမဲ့ သူ႕အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ဟာသဓါတ္ၾကြယ္၀လွသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဟာသဓါတ္ခံကုိ ၀တ္မွဳံကူးၿပီး သူ ဟာသစာေရးဆရာတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူူ႕ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရဖူးသည္။ သူ ကဗ်ာေတြကုိ ခ်စ္သည္။ ကဗ်ာဆရာေတြကုိလည္း ေလးစားသည္။ သူခ်စ္သည့္ ကဗ်ာဆရာေတြ ကမၻာေပၚမွာ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ သူ၏ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံသည့္ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က ‘ရပ္နားျခင္း´ျဖစ္သည္။ ‘ရပ္နားျခင္း´ကဗ်ာစာမူ မဂၢဇင္းမွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရၿပီးကတည္းက မဂၢဇင္းေတြကို သူကဗ်ာမပို႕ေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ မဂၢဇင္းေတြ ကဗ်ာမပို႕ျဖစ္ေတာ့ေပမဲ့ ကဗ်ာေတြ ျပန္ဖတ္ေနတတ္သည္။ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ေနရလွ်င္ သူ႕စိတ္အစဥ္မွ ေသာကျမဴမွဳန္ေတြ ကင္းစင္ေနတတ္၏။
သူေရးလက္စကဗ်ာကို တစ္ပုိင္းတစ္စျဖင့္ ရပ္နားလုိက္ရသည္။ သူလုိခ်င္သည့္ စကားလံုးတစ္လံုးကုိ ေခါင္းထဲမွ ႏိႈက္ထုတ္မရျဖစ္ေနသည္။ ကဗ်ာက ေ႐ွ႕ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ သူ႕အလုိလုိ ရပ္သြားသည္။ သူ႕စာေရးစာပြဲမွာ အဆံုးသတ္မရသည့္ ကဗ်ာေတြ တစ္ပုိင္းတစ္ ကဗ်ာေတြ ပ်ံ၀ဲေနသည္။ သူေခါင္းေတြ ပူသြားတာႏွင့္ စာေရးစားပြဲမွာ ဆက္မထုိင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။
တိုင္ကပ္နာရီက တစ္ဆယ့္ႏွစ္နာရီထုိးေၾကာင္း သတိေပးေနသည္။ အိပ္ယာထဲတြင္ ဇနီးႏွင့္ သမီးငယ္က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူဂြမ္းကပ္ေစာင္ကုိ အေပၚဆြဲတင္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားသည္။ သူငယ္စဥ္က ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးသည့္ စာေတြေပေတြထဲမွ ဇနီး၀တၲရားငါးပါးကုိ သတိရၿပီး ၿပံဳးမိေသးသည္။ သူ႕ဇနီးကေတာ့ သူ႕အရင္ အိပ္ယာ၀င္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာမ်ားသည္။ ဇနီးသည္ခမ်ာလည္း ဆုိင္ကူရ၊ အိမ္ဗာဟီရကိစမ်ားအတြက္ သူမကုိ အျပစ္မေျပာသာ။
လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ သူ႕စာမူပါလာသည့္ ေန႕မ်ိဳးဆုိလွ်င္ေတာ့ သူ႕ဇနီးသည္က သူ႕ကုိမ်က္ေစာင္းတခဲခဲ ႐ွိေနတတ္သည္။ သူကလည္း မႏၱေလးက၀င္လာသည့္ စာအုပ္ထုပ္ကုိေဖာက္ၿပီး မဂၢဇင္းမာတိကာေတြကုိ အငမ္းမရ လွန္ေလွာ႐ွာသည္။ သူ႕စာမူေတြ႕လွ်င္ မ်က္လံုးမွ မဂၢဇင္းမွ မခြာေတာ့။ တစ္ျခားလုပ္ရမည့္ အလုပ္ကိစေတြကုိလည္း ေမ့သြားသည္။ ကုိယ္တုိင္ေရးခဲ့သည့္ စာမူျဖစ္ေပမဲ့ ပံုႏွိပ္စာလံုးဘ၀မွာ ဘာေတြမ်ား ေမ့က်န္ခဲ့ေလမဲဟု ျပန္စစ္သည္။ စာစီ အက်အေပါက္ အမွားေတြကုိ ရွာသည္။ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီဆရာ၏ သူ႕၀တၳဳတုိေလးအေပၚကေန သူ႕မ်က္လံုးေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မခြါျဖစ္။ အခ်ိန္သိပ္ၾကာသြားလွ်င္`အေခါက္ေခါက္အခါခါ တစ္ရာရွိပါၿပီ´ဟု ဇနီးသည္က သတိေပးတတ္သည္။
တစ္ေန႕ကေတာ့ ၀တၳဳတုိေတြပါသည့္ မဂၢဇင္းငါးအုပ္ကုိ သူအိမ္မွ သယ္ယူသြားၿပီး မိတ္ေဆြပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ထံ အေရာင္ေတြထည့္ခုိင္းသည္။ သရုပ္ေဖာ္ပံုမွာ ေလးေရာင္ထည့္ထားသည့္ သူ႕၀တၳဳတုိေလးမ်ားကုိ သူ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္သည္။ ၀တၳဳတုိေလးမ်ားက အေရာင္ေတာက္ေတာက္မ်ားျဖင့္ ၾကြတက္ေနသည္။ ဇနီးသည္က စာအုပ္စာရင္းေတြလုပ္ရင္း သူ႕နားတုိးကပ္လာသည္။
`ရွင္ ရွင္၀တၳဳတုိေတြကို အဲသေလာက္ခ်စ္ေနရင္ ကၽြန္မကုိ ဘာလုိ႕ယူခဲ့လဲ။ အဲသည္ ၀တၳဳတုိေတြနဲ႕ပဲ ေနေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ရွင္အဲသည္ ၀တၳဳတုိေတြကုိ ခုလုိခ်စ္မွန္းမသိလို႕ ရွင့္ကုိ ယူခဲ့မိတာ´


သူ ဇနီးသည္ကုိ ဘာမွ ျပန္မေျပာသာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလုိက္ရသည္။ သူ သူ႕ဇနီးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလုိ႕ လပ္ထပ္ခဲ့တာ မွန္ေပမဲ့ သူ႕၀တၳဳတုိေလးမ်ားကုိလည္း သူျမတ္ႏိုးပါသည္။ သူ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားရင္း ဇနီးသည္၏ စကားျပန္လည္ ၾကားေယာင္ေနသည္။
ေလျပင္းတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေဆာင့္၀င္ၿပီး ေထာပတ္ရြက္ေတြ တေျဗာေျဗာ အသံျမည္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ မုိးကသည္းသည္း မည္းမည္းအၿငိဳးတႀကီး ရြာခ်သည္။ မုိးျပင္းသံေတြ လႊမ္းၿခံဳရင္း သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္လုိက္ရ အိပ္ယာမွႏိုးေတာ့ လန္းဆန္းဖ်တ္လတ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ အၾကည္ဓါတ္ေလး ကိန္းေအာင္းေန၏။ ဘုရားစင္ေရွ႕ သူ ၀ပ္ဆင္းလုိက္သည္။ သူသည္ ဗုဒဘာသာ ျမန္မာစစ္စစ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ ဘုရားကုိ ယံုၾကည္သည္။ တရားကုိ ယံုၾကည္သည္။ သံဃာကို ယံုၾကည္သည္။ ဒါေပမဲ့ အခုလုိ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေက်ေက်နပ္နပ္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ မထုိင္ျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြႏွင့္ သည္ဘုရားစင္ေလးကုိ မညစ္ႏြမ္းေစခ်င္ ျဖစ္သည္။
ဘုရားစင္ႏွင့္ကပ္လွ်က္ ယွဥ္တြဲခ်ိတ္ထားသည့္ ပဋိစ သမုပါဒ္ စက္၀ုိင္းႀကီးကုိ သူေငးၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ ဘ၀၏ ျဖစ္တည္မွဳကုိသာမက ျဖစ္တည္မွဳ၏ လာရာအတိတ္ႏွင့္လားရာ အနာဂတ္ကုိပါ ရွင္းျပထားေသာ သံသရာစက္၀န္းျဖစ္သည္။ စက္၀န္းကုိ ေငးရင္း သူဘ၀ကို ဆင္ျခင္ေနမိသည္။ ဘ၀ကုိ ဆင္ျခင္ရင္း ပရမတၱသစာ (A) ႏွင့္ သမုတိသစာ (R) တုိ႕ဆီ အေတြးကေရာက္သြားျပန္သည္။ ထုိခဏငယ္အတြင္းမွာပင္ အလုပ္ကိစေတြ ေခါင္းထဲျပန္၀င္လာၿပီး စိတ္ေတြ ျပန္လည္ေနာက္က်ိသြားျပန္သည္။
သူ ဘုရားစင္ေရွ႕မွ ထသည္။ မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္သည္။ သြား ကပ်ာကယာတုိက္သည္။ ထမင္းေၾကာ္ကုိ ျမန္ျမန္စားသည္။ အိပ္ကေန ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းထြက္လုိက္၏။ မေန႕ညက F ဂ်ာနယ္ေတြ မႏၱေလးကေန ေရာက္လာရာမွာ ေရာက္မလာဘူး။ အိမ္ကေန ေစာေစာထြက္ၿပီး ေအာင္ရတနာကားဂိတ္ ၀င္ေမးရမည္။ အအိပ္မက္သည့္ ကားဆရာႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေနျမင့္မွ လာခ်လွ်င္ ခက္မည္။ ညကားႏွင့္ ဂိတ္မွာ ဂ်ာနယ္ေတြ ေရာက္မေနလွ်င္ မႏၱေလးဂိတ္မွဴး ဦးမ်ိဳးဆီ ဘယ္ကားနံပါတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးလုိက္သလဲ ဖုန္းဆက္ေမးရမည္။ သူ ဂိတ္ကုိ ၀င္ေမး၏။ ဂိတ္မွာ ဂ်ာနယ္ေတြ ေရာက္မေနေတာ့ တစ္ဆက္တည္း `ရွိဳင္း´မွ ဦးၿပံဳးဆီ သြားၿပီး မႏၱေလးကို ဖုန္းဆက္သည္။
`ဂ်ာနယ္ထုပ္ေတြ တင္ထားတဲ့ ကား မေန႕ေန႕လည္က လူမျပည့္လုိ႕ မထြက္ႏုိင္ဘူး´
သူ သက္ျပင္းေမာကုိ ဟူးခနဲ မွဳထုတ္လုိက္သည္။ ဂိတ္မွဴးေတြမွာလည္း ဆုိင္ရာဆုိင္ရား ကားသမားေလးေတြ ရွိသည္။ လူႏိုင္ေတြရွိသည္။ ကုိယ့္ကား အလွည့္မက်ေသးလုိ႕ မထြက္ႏုိင္ေသးေပမဲ့ ပစည္းထုပ္၊ တန္ဆာထုပ္ေတြ အတင္းယူတင္ထားလုိက္တာမ်ိဳး ရွိသည္။ တျခားစာအုပ္ထုတ္ေတြမွာ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ ျပ နာမရွိေပမဲ့ ဂ်ာနယ္က်ေတာ့ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီေတာင္ အတိမ္းအေစာင္းခံတာမဟုတ္။ အားကစားဂ်ာနယ္ဆုိလွ်င္ ပုိဆုိးေသးသည္။ ေဘာလံုးပြဲေတြ ကန္ၿပီးမွ ဂ်ာနယ္ထုပ္ေရာက္လာလွ်င္ ဂ်ာနယ္ပံုႀကီး ေငးၾကည့္ေနရံု၊ ဂ်ာနယ္အလုပ္သေဘာကုိ ကားသမားေတြ နားလည္စာနာလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု သူေတြးေနမိသည္။ ဂိတ္မွဴးကေတာ့ သူ႕အခက္အခဲေတြ ေျပာျပတုိင္း `ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ၊ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်´ဟု ေခါင္းၿငိမ့္ေနတာက မ်ားသည္။
သူဆုိင္ျပန္လာၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ၀င္ထုိင္သည္။ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္မွာေသာက္သည္။ အားကစားဂ်ာနယ္ ၀ယ္ေနက် ေဖာက္သည္ေတြက ဂ်ာနယ္ မေရာက္ေသးဘူးလား၊ မေရာက္ေသးဘူးလားႏွင့္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လာေမးသည္။ သူက ဂ်ာနယ္မေရာက္ေသးေၾကာင္းႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္ေတြ အေရာက္ေနာက္က်ရေၾကာင္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပေနရသည္။ ရွင္းျပရင္း ရွင္းျပရင္း တျဖည္းျဖည္း သူ႕ပါးစပ္ထဲမွ စကားလံုးေတြ ေလးလံလာသည္။ စကားလံုးေတြ သြက္သြက္လက္လက္ ထြက္က်လာဖုိ႕ အခက္အခဲျဖစ္လာသည္။
သည္ႏွစ္ ပရီးမီးယားလိဂ္ရာသီမွာ မန္ယူဗုိလ္စြဲဖုိ႕ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ခ်ယ္ဆီး၏ သံုးႏွစ္ဆက္တုိက္ ဖလားရဖုိ႕အေရးကို မန္ယူက ေျခဖ်က္လုိက္ႏိုင္သည္။ သူတုိ႕ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ မန္ယူပရိသတ္ေတြကမ်ားသည္။ မန္ယူဂုိးသြင္းလုိက္တာနဲ႕ ေဘာလံုးပြဲရံု၏ အမုိးေတြ ပြင့္ထြက္သြားမတတ္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကသည္။ မန္ယူရွဳံးသည့္ေန႕မ်ိဳးဆုိလွ်င္ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ၿငိမ္က်သြားတတ္၏။ ခ်ယ္ဆီးမန္ေနဂ်ာ ေမာ္ရင္ဟုိကုယိ သူသေဘာက်ေပမဲ့ မန္ယူကုိေတာ့ ႏုိင္ေစခ်င္သည္။ မန္ယူႏိုင္သည့္ ေန႕မ်ိဳးဆုိလွ်င္ သူ႕ဆုိင္က အားကစားဂ်ာနယ္ေတြ ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားတတ္သည္။ အဂၤလန္ကၽြန္းမွာ ရွိေနသည့္ မန္ယူႏွင့္ သူ႕စီးပြားေရးက တုိက္ရုိက္ အခ်ိဳးက်ေနတတ္သည္။ ဘာမွမဆုိင္ဘူဟု ထင္ရေပမဲ့ မန္ယူႏိုင္မွ ျဖစ္မွာဟု သူေတြးေနျဖစ္သည္။
ခဏေနေတာ့ သူ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနသည့္ ေဘးသုိ႕ သိစိတ္ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ လူငယ္ဆုိေပမဲ့ အသက္သံုးဆယ္ငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ေလးက ဗိုက္ကုိ ပုတ္ျပၿပီး အီၾကာေကြးတစ္ေခ်ာင္း လွမ္းေတာင္းသည္။ ခါတုိင္းေန႕ေတြမွာလည္း ေတာင္းတုိင္းေပးေနက်ဆုိေတာ့ ထုိပုဂၢိဳလ္ေလး၏ မ်က္၀န္းေတြက ေသခ်ာရဲ၀ံ႕ေနသည္။
`ပိုက္ဆံမပါဘူး´
သူခပ္တင္းတင္း လက္ခါျပလုိက္သည္။ သိစိတ္ပံုမွန္ မဟုတ္ဘူးဆုိေပမဲ့ ခဏငိုင္သြားသည္။ ၿပီးမွ `ခင္ဗ်ားဆုိင္ သည္ေလာက္ေရာက္ေကာင္း ေနတာဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားပဲ ေျပာေျပာေနေသး။ So ဆုိ´
သူစိတ္တုိရအခက္၊ ရယ္ရအခက္ ျဖစ္သြားသည္။ ေဘးနားစားပြဲကလူေတြ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္သြားသည္။ သူ အီၾကာေကြး တစ္ေခ်ာင္း ယူေပးလုိက္သည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ေလးက အီၾကာေကြးကုိင္ၿပီး စုိက္စုိက္ စုိက္စုိက္ ထြက္ခြာသြားသည္။ လမ္းခ်ိဳးအေကြ႕ ရပ္၊ ၾကည့္၊ သြား ဆုိင္းဘုတ္နားေရာက္ေတာ့ ေျခေထာက္ကုိ စံုရပ္သည္။ ေဘးဘယ္ညာ ၾကည့္သည္။ ဆက္ေလွ်ာက္သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ ရပ္တန္႕သြားသည္။ လမ္းပိတ္ဆုိ႕မွဳ ျဖစ္ၿပီ။ ဟြန္းသံေတြ တတီတီ ျမည္သြားသည္။ ေအာင္ရတနာဂိတ္မွဴး ဦးရဲက သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကုိ ခြဲထုတ္ေပးလုိက္ရသည္။
သူလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ ေက်ာခုိင္းကာ ဆုိင္ထဲျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ စာအုပ္ေတြကုိ ေနသားတက် ျပန္စီသည္။ ဂ်ာနယ္ေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထပ္သည္။ ကြာစိခြံေတြ၊ ပလပ္စတစ္အိပ္ေတြကုိ လွဲထုတ္သည္။ နံရံေပၚမွ စာအုပ္ေတြကုိ ဖုန္သုတ္ေပးသည္။ နံရံကပ္စင္ေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ ေလ်ာ့ေနလွ်င္ ေကာင္တာထဲမွ ယူထုတ္ၿပီး ျပန္ျဖည့္သည္။ ပရီးမီးယားလိဂ္ ပြဲစဥ္ေတြ ၿပီးသြားလွ်င္ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြ ေလ်ာ့ရမည္။ ျပည္တြင္းသတင္းဂ်ာနယ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ ပုိမွာရမည္။
wtc ကို ေလယာဥ္ႏွင့္ ၀င္တုိက္တုန္းကေတာ့ သူ႕ဆုိင္မွာ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေလး ေရာင္းလုိက္ရသည္။ အခုေတာ့ အုိစမာဘင္ဘာဒင္လည္း ၿငိမ္သက္သြားၿပီ။ ေျမာက္ကိုရီးယားက ဂ်ပုေလးကလည္း သိပ္မလွဳပ္ေတာ့။ အီရန္သမတ အာမက္ဒင္နီဂ်က္ကလည္း ၿငိမ္သြားျပန္ၿပီ။ ကမၻာ့အေရးကလည္း ခပ္ေအးေအးျဖစ္ေနၿပီ။
စာအုပ္ေတြစီၿပီး ဖုန္ခါရင္း ေဒါက္တာသိန္းလြင္၏ `ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး´စာအုပ္ကေလး ေငးျဖစ္သည္။ သည္စာအုပ္ကေလး သူ႕ဆုိင္ေရာက္ေနတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ေစ်းႏႈန္းလည္း သိပ္ႀကီးျမင့္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စာအုပ္ေလးက ေရာင္းမထြက္။ ဟာသ၊ ေဗဒင္ႏွင့္ တျခားယၾတာစာအုပ္ေတြသာ ကုန္သြားသည္။ သည္စာအုပ္ကေလးကေတာ့ သခင္ခ်စ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ လူေတြကလည္း ကုိယ္က်င့္တရားစာအုပ္ ဆုိတာႀကီးကုိ ၀ယ္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘူးလား။ စိတ္မ်ား မ၀င္စားေတာ့ဘူးလား။ သူ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးလုပ္ရင္း စိတ္ေတြ လြင့္သြားသည္။
`ဟယ္လုိ … မဂၤလာပါ´
သူ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ ဆုိခေရးတီး ျဖစ္ေနသည္။ နာမည္အရင္းကေတာ့ ဆုိခေရးတီး မဟုတ္ပါဘူး။ စီပူးပါ။ မွဳတ္ဆိတ္ရွည္ရွည္ေတြ မရိတ္ဘဲထားလွ်င္ ဆုိခေရးတီးႏွင့္ တူသျဖင့္ သူက စီပူးကုိ ဆုိခေရးတီးဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ၿမိဳ႕ကေလး၏ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း မျပည့္ေသာ မိတ္ေဆြစာရင္းတြင္ ဆုိခေရးတီးလည္း ပါသည္။ ဆုိခေရးတီးဆုိတာ ခပ္ေဂါက္ေဂါက္ ဆုိသည့္အမ်ိဳးအစားထဲမွ ျဖစ္သည္။ မၾကာခဏ သူေလ့လာေနသည့္ ဂီတအေၾကာင္းေတြ လာလာရင္ဖြင့္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူႀကိဳက္ေနသည့္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းေတြလည္း လာလာေျပာတတ္သည္။ တယ္လီပသီနည္းႏွင့္ စိတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္လုိ႕ရေအာင္ သူႀကိဳးစားေနေၾကာင္း။ သူမ ေမတၱာေတြ ပို႕လႊတ္ေနသည့္ အေၾကာင္းေတြလည္း ပါသည္။
`ကၽြန္ေတာ္ ဂီတကုိ ေလ့လာေနတာ ငါးႏွစ္ရွိသြားၿပီ။ ငါးႏွစ္တင္းတင္းျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဂီတရဲ႕ သဘာ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္စားမိခဲ့သည္။
ဆုိခေရးတီးက ခံစားခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
`ဂီတမွာ တုိင္ပင္ေတြ ပါတယ္။ ရုပ္၀တၳဳပစည္းေတြ အားလံုးဟာ တုိင္ပင္ေတြနဲ႕ ေရြ႕လ်ားေနၾကတာ။ အဲဒီေတာ့ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ဂီတပဲေပါ့ဗ်ာ။ ရထားျမည္သံဟာလည္း ဂီတပဲ။ ဆုိင္ကယ္စက္သံဟာလည္း ဂီတပဲ။ အနည္းဆံုး ဟုိဘက္အခန္းက စက္ခ်ဳပ္ဆရာရဲ႕ တူထုသံဟာလည္း ဂီတပဲေပါ့။ ေဟာဟုိမွာ ဂီတလာေနၿပီ။
ဆုိခေရးတီးမ်က္လံုးေတြက ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထံ ေရြ႕သြားၿပီျဖစ္သည္။ သည္ဂီတကေတာ့ ရင္ဖုိစရာေကာင္းသည္။ ဆုိခေရးတီး အၾကည့္ေတြက သူ႕ဆိပ္ကမ္းကုိ ျပန္ကပ္သည္။ ဆုိခေရးတီးက ႏႈတ္နည္းေနသည့္ သူ႕ကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္၏။
`ခင္ဗ်ား သိပ္ေလးနက္ေနပါလား။ သိပ္ေလးနက္မေနနဲ႕။ ေဆးေတြဘာေတြ စားေနရမယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနပါ။ ဘ၀ဆုိတာ ဖေယာင္းတုိင္ တစ္တုိင္ပဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ကုန္သြားလိမ့္မယ္။ အဲသလုိ ခပ္တည္တည္ႀကီး လုပ္ေနရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကုိ ေဟာသလုိလုိ ထုိးေဖာက္ပစ္လုိက္မယ္။´
ဆုိခေရးတီးက `ငါလာၿပီ ေဟ့´ဆုိၿပီး ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ လုပ္ျပေတာ့ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး ရယ္ေမာပစ္လုိက္သည္။ ဆုိခေရးတီးက ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း သားအႀကီးေကာင္ဆုိက္ေတြ ဖမ္းျပေနေသးသည္။ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ဟုိယမ္းသည္ယမ္းႏွင့္။
`မမႀကီး အိမ္ေရွ႕မသြားဘူးလား´ သူ အစေဖာ္ေပးလုိက္သည္။
`မမႀကီး သိပ္ရက္စက္တယ္ဗ်ာ သိလား။ ဟုိတစ္ေန႕က သူ႕အိမ္ေရွ႕သြားထုိင္တာ၊ ေမွာင္ရိပ္ခုိမွဳနဲ႕ ရဲစခန္းသြားတုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရေရလည္လည္ ေၾကြသြားတယ္။´
ဆုိခေရးတီးက သူ႕ကို ခုိတစ္ေကာင္လုိ ၿငီးျပေနသည္။
`သြားစမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားပဲ မမႀကီးအတြက္ဆုိ ဓူ၀ံၾကယ္ခူးေပးမယ္ေလး ဘာေလးနဲ႕။ ရဲစခန္းမွာ တစ္ညေလး အိပ္ရတာနဲ႕မ်ား´
´ခင္ဗ်ားတုိ႕ အဘုိးႀကီးေတြ သိပ္ခက္တာပဲ။ အဲဒါ လကၤာဗ်ာ။ အလကၤာ သိရဲ႕လား။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေလးေတြကုိ အလကၤာနဲ႕ ေၿခြရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ၾကမ္းေပမဲ့ အသည္းႏွလံုးက သိပ္ႏုတာ။
သူအလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္တာႏွင့္ ဆုိခေရးတီးက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ကမ္းမွခြာသြားသည္။
သူ ငွါးဆုိင္ေတြက ၀ယ္သြားသည့္ စာအုပ္စာရင္းေတြ လုပ္ေနစဥ္ မႏၱေလးက ဖုန္း၀င္လာသည္။ ဦးၿပံဳးလာေပးသည့္ ဖုန္းကုိယူၿပီး သူနားေထာင္လုိက္သည္။ တစ္ဖက္က ေျပာစကားေတြ နားေထာင္ၿပီး သူ႕ပါးစပ္မွ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ေတြ မုိးမြန္သြားသည္။
´ေငြလုိတယ္ ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး အစ္မတုိ႕ ေငြလုိေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား´ သူ အဲသလုိေျပာေတာ့ သူ႕အစ္မ မသဇင္က ရယ္သည္။ ရွိတာေလး အခု စုလႊဲေပးလုိက္မယ္ ေျပာၿပီး သူ ဖုန္းခ်လုိက္သည္။
သူ စုထားသည့္ ပုိက္ဆံေတြ ယူၿပီး ပုဂၢလိကဘဏ္ႀကီး တစ္ခုဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ သိပ္မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္ေနသည္ သူ႕မွာ ေပးစရာ ေငြေၾကးေတြ ရွိေနခဲ့သည္။ ေငြေၾကးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ သူမေပ်ာ္မရႊင္ႏိုင္ခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ သူ အဆင္မေျပမွဳေတြကုိ ေဘာလံုးတစ္လံုးလုပ္ၿပီး ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္သည္။ သူ႕အၾကည့္ေတြက ထီဆုိင္ႀကီးတစ္ခုဆိ ေရာက္သြားသည္။ ရည္ရြယ္မထားပါပဲ သူ႕ေျခလွမ္းေတြက ထီဆုိင္ဆီ တုိးေ၀ွ႕သည္။ သူ ထီ ဆယ္ေစာင္တြဲတစ္တြဲ ျဖဳတ္ယူလုိက္သည္။ ေငြႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ တစ္လစာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၀ယ္ယူလိုက္သည္။ သူ႕လုိ အေျခခံ လူတန္းစားတစ္ေယာက္အတြက္ ကံတရားလုိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လုိသည္။ သိနး္ငါးရာဆုိတဲ့ ေငြေၾကးဟာ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ သိန္းငါးရာထီသာ ေပါက္ခဲ့လွ်င္ ေငြလုိေနတယ္ဟု ခဏခဏ ေျပာသည့္ သူ႕အစ္မ မသဇင္၏ပါးစပ္ကို သိန္းႏွစ္ရာေလာက္ႏွင့္ ပိတ္ပစ္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံမရွိဘဲ မဂၢဇင္း ထုတ္ခ်င္သည့္ မႏၱေလးမွ ကဗ်ာဆရာ ကုိဆံရွည္ကုိ သိန္းတစ္ရာေလာက္ ေပးပစ္လုိက္မည္ဟု စိတ္ကူးသည္။ လူရာမ၀င္သည့္ သူ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကုိ သည္ေငြေတြႏွင့္ လဲပစ္ရမွာေတာ့ ႏွေမ်ာစရာေကာင္းသည္။
လမ္းမတန္းေပၚတြင္ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ အတင္းတုိးေ၀ွ႕ေန၏။ သည္လူေတြမွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ကံတရားေတြ၊ ျပ နာေတြ၊ ေသာကေတြႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ေနမွာပဲဟု သူေတြးသည္။ လူေတြ၏ အၿပံဳးမ်ားဟာ ၀တ္ေက်တန္းေက် ဆန္လာသည္ဟု သူထင္သည္။ သူ႕စိတ္၏ ထင္ေယာင္ထင္မွားမွဳလားေတာ့ သူလည္း မေ၀ခြဲတတ္။ ေတာင္မင္း ေတာင္ဘက္မွ မိုးတိမ္မည္းမည္းမ်ား ေရႊ႕လာေနသည္။ ေလက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေ၀ွ႕သည္။ ေလအေ၀ွ႕မွာ မုိးတစ္ဖြဲ ႏွစ္ဖြဲ လြင့္လာသည္။ ေလအေ၀ွ႕မွာ အမွိဳက္တစ္စႏွစ္စ ပါသည္။
သူ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္အၿပီးမွာ ပုဂၢလိက ဘဏ္ေရွ႕ေရာက္လာသည္။ ဘဏ္ေရွ႕မွာ ေျခစံုရပ္လုိက္တာႏွင့္ တံခါးက ပြင့္သြားသည္။
`မဂၤလာပါရွင့္၊ ဘာကူညီေပးရမလဲ´ ဧည့္ႀကိဳ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္က အၿပံဳးလဲ့လဲ့ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိသည္။ သူ ဧည့္ႀကိဳ ေကာင္မေလးက ခပ္တည္တည္ၾကည့္သည္။
`သိပ္မ်ားမ်ားစားစားႀကီး အကူအညီေတာင္းစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ညီမေလးတုိ႕ဘဏ္က အတုိးနည္းနည္းနဲ႕ ေငြက်ပ္ သိန္းငါးရာေလာက္ ေခ်းေပးဖုိ႕ပါ။´
ဧည့္ႀကိဳေကာင္မေလး ႏႈတ္ဆြံ႕ၿပီး ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ အဓိပါယ္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ သူ႕ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ထုိေကာင္မေလးကုိ ခ်န္ထားရစ္ၿပီး ေငြလႊဲေကာင္တာဆီ သူသြားသည္။ သူေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာခ်လုိက္ရေတာ့ စိတ္ထဲေပါ့ပါးသြားသည္။
ေငြလက္ခံသည့္ ေကာင္မေလးက ေစာေစာက ေပါလန္ႀကီးႏွင့္ စကားေျပာေတာ့ ရႊန္းလဲ့ေနေပမ့ သူ႕က် ခပ္တည္တည္ ျဖစ္သြားသည္။ ေငြပံုႀကီးေတြ ၾကည့္ၿပီး သူ သိပ္ငယ္သလို ခံစားလုိက္ရသည္။ သိန္းငါးရာ ထီသာေပါက္လွ်င္ က်န္သည့္ သိန္းႏွစ္ရာႏွင့္ သည္ေကာင္မေလးကို ပစ္ေပါက္ပစ္လုိက္မည္။ သိန္းႏွစ္ရာေလာက္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ သည္ေကာင္မေလး ရူးသြားမွာ ေသခ်ာသည္။ ရုပ္ကခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးဆုိေတာ့ ရူးသြားလည္း ၾကည့္ေကာင္းမွာပဲဟု သူေတြးသည္။ သူေငြလက္ခံေျပစာေလးယူၿပီး ဘဏ္ထဲမွ တုိးထြက္လုိက္သည္။
အခုေတာ့လည္း ရာသီဥတုက သူမဟုတ္သလို မိုးတိမ္မည္းမည္းေတြ ကင္းစင္သြားၿပီး ေနေရာင္ေတြ ျဖာက်လာသည္။ ဘဏ္ေရွ႕မွာ ခုိေတြ ေတာင္ပံတေျဖာင္းေျဖာင္း ရုိက္ခတ္ေနသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုဖုိးေအာင္က ခုိေတြကုိ အစာေၾကြးသည္။
သူ ေငြလႊဲရာက ဆုိင္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြ ကိုပိုင္သွ်င္မင္းႏွင့္ ကုိေက်ာ္ရွိန္းတုိ႕ ေရာက္ေနၾကသည္။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသည့္ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြကုိ သည္းသည္းမည္းမည္း ရပ္ဖတ္ေနၾကသည္။ သည္ေန႕ည တစ္နာရီခြဲမွာ မန္ယူႏွင့္ခ်ယ္ဆီး FA Cup ဗုိလ္လုပြဲရွိသည္။
ပုိင္သွ်င္မင္းက သူတို႕ၿမိဳ႕ကေလး၏ ရုပ္ရွင္မင္းသားေဟာင္းႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရွင္မင္းသားဆုိေပမဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရုိက္ခဲ့ရတာေတာ့ မဟုတ္။ သူက ရုပ္ရွင္ကုိ အရမ္းခေရဇိျဖစ္တာႏွင့္ နာမည္ႀကီး ရုပ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ငွါးၿပီး ေပတစ္ရာေလာက္ ရုိက္ၾကည့္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ မိဘေတြလည္း မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာခဲ့တာဆုိေတာ့ သူ႕မွာ ရူးသြပ္ခြင့္ေတြ ရွိေနသည္။ ပိုင္သွ်င္မင္းရုပ္ကလည္း မင္းသားဂုိက္ပါသည္ ေျပာရမည္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ မဟာနဖူးဆုိတာ အက်ယ္ႀကီး။ ဒုိင္ဗင္တင္လွက ေဟာသလို ဒုိင္ဗင္ထုိးတာဆုိၿပီး သူ႕ဆုိင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ဒုိင္ဗင္ေတြ ထုိးျပေနတတ္သည္။ သူစကားေျပာလွ်င္ ျမတ္ေလးအေၾကာင္း ပါသည္။ စိတ္လုိလက္ရရွိလွ်င္ မင္းသားေက်ာ္ေဆြလုိ သရုပ္ေဆာင္ျပတတ္ေသးသည္။
ပိုင္သွ်င္မင္းအိမ္တြင္ `ေလေပၚမွ ဓါတ္ပံုမ်ား´ဆုိၿပီး ဓါတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္တစ္ခု ရွိသည္။ လာသည့္လူတုိင္းကုိ ထုိအယ္လ္ဘမ္ႀကီး ဖြင့္ဖြင့္ျပတတ္သည္။ ဓါတ္ပံုအားလံုး ေလထဲမွာ ရုိက္ထားေသာ ပံုေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္ပူစာေပၚမွ ခုန္ခ်ၿပီး ေလထဲမွာ ရုိက္ထားသည့္ပံု။ ကမ္းပါးကုိ ေက်ာ္လႊားေနသည့္ပံု၊ အိမ္ေခါင္မုိးေပၚမွ ခုန္ခ်ထားတုန္း ရုိက္ထားသည့္ပံု။ နဂါးပံုေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေပၚမွ ခုန္ခ်ေနသည့္ပံု။ ပုိင္သွ်င္မင္းကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေလထဲမွ ဓါတ္ပံုေတြခ်ည္း စုေဆာင္းထားသည္။
ပုိင္သွ်င္မင္းက အဂၤလိပ္စကားေျပာလည္း ေကာင္းသည္။ ဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္သည္။ ျပင္သစ္စာကလည္း တတ္ေသးသည္။ သူစကားေျပာလွ်င္ `ကိုယ္က အဲဒါေတြ ဆယ့္သံုးႏွစ္သားကတည္းကတတ္တာ´ဟု မာန္ပါပါ ေျပာတတ္သည္။ သူ အဂၤလိပ္စကားေျပာ က်င့္တာကလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသည္။ ေခတ္သစ္ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ႏုိင္ငံျခားကားျပလွ်င္ ေရွ႕ဆံုးမွာ ေနရာယူသည္။ သူ႕ကက္ဆက္ေလးထုတ္ၿပီး မင္းသားႀကီးမ်ား၏ ေျပာစကားမ်ားကုိ အသံဖမ္းယူထားသည္။ အိမ္က်ေတာ့ ျပန္ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး ေလ့က်င့္သည္။ ေလယူေလသိမ္းႏွင့္ အသံအေနအထားေတြ မွန္ေအာင္ အထပ္ထပ္ ႀကဳးစားသည္။ လူထူထူရွိလွ်င္ သူက်က္ထားတာေတြကုိ ျပန္ရြက္ျပတတ္သည္။
ပိုင္သၽွင္မင္းက သူတို႕ အဖြဲ႕ေတြႏွင့္ ဆံုမိလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ လိုက္ထိုင္တတ္သည္။ဒါေပမဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ လက္ဖက္ရည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္။ေရေႏြးႀကမ္းေသာက္လွ်င္ေတာင္ ေဘးအိတ္ထဲထည့္ေဆာင္လာသည့္ မက္ခြက္ကေလးထုတ္ေသာက္သည္။ေသာက္ျပီး ျပန္သိမ္းသည္။အခုေနာက္ပိုင္း ဘီပိုး၊စီပိုးႏွင့္ အျခားေရာဂါဆန္းေတြေပၚလာကတည္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတာင္ လိုက္မထိုင္ေတာ့။ပိုင္သွ်င္မင္းက အသန္႕အျပန္႕ႀကိဳက္သည္။သူဆိုင္ထဲမွာ တံျမက္စည္းလွဲမလို႕ ေဘာလံုးသင္းအားေပးတာေတာင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ဆန္႕က်င္ဘက္။ပိုင္သွ်င္မင္းက အဂၤလန္အသင္းႏွင့္ မန္ယူပရိသတ္။ကိုေက်ာ္ရွိန္းက အာဂ်င္တီးနား အသင္းႏွင့္ ခ်ယ္ဆီးကို အားေပးသည္။ကိုေက်ာ္ရွိန္း ခံယူခ်က္ကလည္းျပင္းသည္။ျမန္မာေတြကို ကၽြန္လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြမို႕အားမေပးတာတဲ့။ အဂၤလန္အသင္းကန္တဲ့ေန႕မ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကိုေက်ာ္ရွိန္းက ေဘာလံုးပြဲရုံထဲ၀င္ျပိး အဂၤလန္အသင္းသားေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ဆဲေနတတ္သည္။အဂၤလန္အသင္းႏွင့္ အာဂ်င္တီးနား မတည့္သလို ပိုင္သွ်င္မင္းႏွင့္ ကိုေက်ာ္ရွိန္းကလည္းမတည့္။မန္ယူ ခ်န္ပီယံလိဂ္ဖလားရ၊မရ ျငင္းရင္း ဟိုတစ္ေန႕က ထိုးမယ္ ႀကိတ္မယ္ေတြ လုပ္ေနလို႕ မနည္းဆြဲယူရသည္။
ဟိုးအရင္က အခ်ိန္ရလွ်င္ ကိုေက်ာ္ရွိန္းက သူ႕ကို ဘာသာေရးအေႀကာင္းေတြ လာေဆြးေႏြးတတ္ေပမဲ့ ရန္ျဖစ္ျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ဘာသာေရးအေႀကာင္း သိပ္မေျပာေတာ့၊ေဒါသေတြ လြန္ကဲေနလို႕လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ခဏေနေတာ့ စကားမေျပာ ဘာမေျပာႏွင့္ ဆုိင္ထဲမွ စိုက္စိုက္ စုိက္စိုက္ ထြက္ခြါသြားၾကသည္။
ေနေစာင္းသြားၿပီး အေမွာင္ရိပ္သန္းလာလွ်င္ သူ႕ဆုိင္ေလးက အလင္းေရာင္မရဘဲ မည္းေမွာင္သြားတတ္၏။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း ျပတ္ေတာက္ေနသည္။
သူဖေယာင္းတုိင္ေလးတစ္တုိင္ထြန္းၿပီး စားပြဲေပၚတင္ထားလုိက္သည္။ ဖေယာင္းတုိင္ကေလးက မွိန္ရာမွ လင္းလာသည္။ အရွိန္ရၿပီး ပိုမိုေတာက္ပလာသည္။ အလင္းေရာင္ေတြ ေတာက္ပေနေပမဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ကေလးက တျဖည္းုျဖည္း တုိ၀င္သြားသည္။
သိပ္စဥ္းစားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေျပာျပသည့္ အိႏိၵယ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရေနမိသည္။ စာေရးဆရာနာမည္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ။
ႏုိင္ငံအစြန္အဖ်ားရြာေလးတစ္ရြာ၏ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးသို႕ ႏုိင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏ ခရီးစဥ္ရွိသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ႀကိဳဆိုဖို႕ ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္ႏိုင္သည့္ကေလးေတြကို ဆရာမက ေရြးခ်ယ္သည္။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က သိပ္ဆင္းရဲေနေတာ့ ဆရာမခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည့္ ကေလးေတြထဲပါသြားသည္။ သည္ကေလးမေလးက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္သလုိ ႀကိဳဆိုေရးတံဆိပ္၀ိုင္းေလးလည္း ရခ်င္သည္။ တံဆိပ္၀ိုင္းကေလး ရခ်င္သည့္အေၾကာင္းေျပာၿပီး သူ႕အေဖကို မရမကပူဆာသည္။ တငိုငို တရီရီ လုပ္ေနသည္။ ဆင္းရဲတာ တစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ့ သည္အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံႏုိင္ဘူးေျပာၿပီး ကေလးမေလးအေဖက ေက်ာင္းလုိက္သြားသည္။ ကေလးမေလးအေဖ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ေက်ာင္း၀န္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာေနၿပီျဖစ္သည္။ ကေလးမေလးအေဖက အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ၀င္ေတြ႕သည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ကေလးမေလးကို ျပန္ေခၚခိုင္းသည္။ သူကိုယ္တုိင္ တံဆိပ္၀ိုင္းေလး ရင္ဘတ္ထိုးေပးမယ္ေျပာသည္။ ကေလးမေလးအေဖက ကေလးမေလးကို ျပန္ေခၚသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က တံဆိ၀ိုင္းေလးကို ရင္ဘတ္မွာထိုးေပးဖုိ႕ တျပင္ျပင္လုပ္ေနေပမဲ့ ကေလးမေလးမွာ ရင္ထုိးထိုးစရာ အက်ႌမပါျဖစ္ေနသည္။ ၀တၳဳေက်ာ႐ိုးက ဒါပဲျဖစ္သည္။
သူ႕မွာ ႏွစ္ႏွစ္ပိုပိုခ်စ္စရာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သမီးေလးက သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံ ျပန္မလာမခ်င္း အိမ္ေရွ႕ထြက္ထုိင္ကာ ေစာင့္ေနတတ္သည္။ သမီးေလးေဘးမွာ ဖေယာင္းတုိင္ေလးတစ္တုိင္ ထြန္းထားမည္။ ဖေယာင္းတုိင္ေလးက ေလတုိင္းလွ်င္ ၿငိမ္းသြားတတ္သည္။ သမီးေလးက အေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း မအိပ္မေန ေစာင့္ေနလိမ့္မည္။
သူဆုိင္တံခါးကုိ ေစာေစာပိတ္ပစ္လုိက္သည္။ ေကာင္းကင္မွာ မိုးတိမ္မည္းေတြ တလိပ္လိပ္တက္လာေနသည္။ မိုးက တကယ္ပဲ အၿငိဳးနဲ႕ ရြာေတာ့မွာလား။ ။
ထက္ႏိုင္ (တလုပ္ၿမိဳ႕)

Read More...

Saturday, December 29, 2007

ဂုဏ္သေရရွိဧည့္ခန္းေဆာင္


မိုးကတဖြဲဖြဲႏွင့္ စိမ့္က်ေနသည္။ ေရဒီယိုမွ သည္ေန႔ တိမ္အသင့္သင့္ ျဖစ္ထြန္းရံုမွလြဲရ်္ ရာသီဥတုသာယာပါသည္ဟု သတင္းထုတ္ျပန္ေသာ္လည္း သူတို႔ျမိဳ႕ေလးမွာ မိုးေတြ တစိမ့္စိမ့္ရြာခ်ခဲ့သည္မွာ ဆယ္ရက္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
ျမိဳ႕ကေလး၏ အနိမ့္ပို္င္းရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရေတြ လွ်ံစျပဳေနျပီျဖစ္သည္။ ကားလမ္းေတြေတာင္ ေရလႊမ္းျပိးလမ္းပိတ္ဆို႔မႈျဖစ္ေနသည္။ အသြားအလာျပတ္ေတာက္ေန၏။ စတိုးဆိုင္မွာပစၥည္းသစ္ေတြ မေရာက္လာေတာ့ေစ်း၀ယ္က က်ဲေတာက္ေနသည္။ သူအေရာင္းစာေရးမေလး ေနျခည္ႏွင့္ ပိုက္ပိုက္ကို ဆိုင္ေစာင့္ထားခဲ့ျပီး ပန္းခ်ီအလုပ္ ခန္းဘက္ ထြက္လာ ခဲ့သည္။
သူဒီျမိဳ႕ကေလးမွာအေပ်ာ္တမ္းပန္းခ်ီဆရာေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီအႏုပညာႏွင့္ သိပ္မပတ္သက္ေသာ အလုပ္ေတြကို ပိုလုပ္ျဖစ္သည္။ သူကမဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားေတြ ျပင္သည္။ ေက်ာက္မ်က္ဖက္စပ္ ဆိုင္းပုဒ္ေလးေတြ ေရးသည္။ ဘရိတ္ဓားေလးႏွင့္ ခဲပန္းခ်ီပံုတူဆြဲသည္။ ေက်ာက္ပန္းခ်ီေရးသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ ဆာေလာင္မႈေတြ ေပါက္ကြဲလာမွသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို သူစိတ္တိုင္းက် ေရးျဖစ္ျခင္းျဖစ္သည္။သည္ေန႔ သူ တစ္ခုခုကို မြတ္သိပ္ဆာေလာင္ေနခဲ့သည္။
သူ႔ပန္းခ်ီ အလုပ္ခန္းက ကားဂိုေဒါင္ကို တစ္ျခမ္းပိတ္ ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည့္ ပန္းခ်ီခန္း ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ သူ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ကို ဗလာနယ္ေရာက္ေအာင္ ပစ္တင္လိုက္သည္။ ဒါက သူပန္းခ်ီေရးခါနီးတိုင္း လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာစိတ္ေလ့က်င့္မႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
စိတ္တည္ျငိမ္ႏူးညံ့လာမွ အခန္းေထာင့္မွ ေထာင္ထားသည့္ စတန္းကို ဆြဲယူသည္။ ကင္းဗတ္ၾကပ္ျပီးသားပန္းခ်ီးကား ေဘာင္ကို တင္သည္။ Pallette ကို မယူျပီး ေဆးေတြ ညွစ္ထည့္သည္။ သူ ပန္းခ်ီကားတစ္ကား ေရးတုိင္း အနီႏွင့္အ၀ါကို ခပ္မ်ားမ်ား ထည့္သံုးသည္။ အနီ ဒါမွမဟုတ္ အ၀ါတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ကင္းဗတ္ေပၚတင္ျပီးမွသာ တျခားအေရာင္ေတြကို တြဲစပ္ထည့္သည္။ သူက ပန္းခ်ီကားဆိုလွ်င္ အေရာင္ေတြျပတ္သားေနမွ ၾကိဳက္သည္။
သူကင္းဗတ္ေပၚမွာ အခံေဆးျဖဴျဖဴေတြ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လိုက္၏။ သူ႔ အာရံုမွာ ခဏခဏလာျငိသည့္ ပံုရိတ္တစ္ခုကို အမိအရ ဖမ္းယူျပီး ပံုၾကမ္းေကာက္သည္။ သူ႔အာရံုက ပံုရိတ္ေပၚမွာ လူးလြန္႔ က်က္စားေနသည္။
သူ ေလာကၾကီးကို ေမ့သြားသည္။ ပံုရိတ္က ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္အျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း အသက္၀င္ပံုေပၚလာသည္။ စုတ္ခ်က္အျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း အသက္၀င္ပံုေပၚလာသည္။ စုတ္ခ်က္ေတြက စိတ္၏ေစစားရာတေသြမတိမ္း လိုက္နာသည္။ သူ႔စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ထပ္ျဖည့္သည္။ အလင္းအေမွာင္ႏွင့္ အေရာင္အႏုအရင့္ေတြ ခ်ိန္သည္။
လိႈင္းကေလးေတြလို လြင့္ေနသည့္ ဆံပင္ေတြ
ညီညာျပန္႔ျပဴးသည့္ နဖူးျပင္
ေမႊးညင္းႏုႏုေလးမ်ားျဖင့္ဆံဆ
ေသးသြယ္ေကာ့ပ်ံေနသည့္မ်က္ခံုး
ဆြဲေဆာင္မႈရွိျပီး ရႊန္းလဲ့ေနသည့္ မ်က္၀န္းတစ္စံု
ခပ္စင္းစင္း ႏွာတံ
စိုေျပေဖာင္းအိ၊ ပိရိေသသပ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္း
က်က္သေရရွိသည့္ ခႏၵာကိုယ္ အခ်ိဳးအဆစ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ဂုဏ္သေရရွိမိန္းမ။


ပန္းခ်ီကားထဲမွ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို မခို႔တရို႕ ျပံဳးျပေနသည္။ အာရံုေတြ ေ၀၀ါးလာသည္။ သူ႔ရင္ေတြ ခုန္ျပီး အသက္ရႈျမန္လာသည္။ သူ စကားေျပာဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ ေမာဟုိက္ႏြမ္းလ်စြာ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္က်လာသည္။
မင္းဟာသိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ၊ မင္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္
အခ်စ္……ဘာကိုေျပာတာလဲ။ အခ်စ္ဆိုတာကို ကြၽန္မမသိဘူး
သူ တစ္ခ်က္ငိုင္သြားသည္။ အခ်စ္ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ သူနားလည္သေလာက္ အခ်စ္ကို အနက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္သည္။
လိင္မတူတဲ့ ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္က မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မြတ္သိပ္ေတာင့္တလာတယ္။ ေမတၱာသက္၀င္ ခ်စ္ခင္လာတယ္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္ေျပာျပီး ႏွစ္ကိုယ္တစ္ဘ၀ ထူေထာက္ၾကတယ္။ သားသမီးေတြ ပြားစီးၾကတယ္။ အဲသလိုနဲ႕ လတ္ဆတ္တဲ့ လူမႈဘ၀ေတြကို ထူေထာက္ၾကတယ္။ ရယူပိုင္ဆိုင္တာ အခ်စ္တဲ့။ ကိုယ္က အဲသလို မယူဆဘူး။
အင္း……ရွင္ေျပာပါဦး
အမ်ိဳးးသမီးကစကား ေထာက္ေပးသည္။
ကိုယ္မင္းကို ျမတ္ႏိုးတယ္၊ ရယူဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္းကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနခ်င္တယ္။ ခုလို မင္းပံုရိပ္ ကေလးကိုယ့္အနားမွာ ရွိရင္ ကိုယ္ၾကည္ႏူးတယ္။ အရာရာျပည့္စံုတယ္လို႔ ကိုယ္ထင္တယ္။ သည့္ထက္ေတာ့ မင္းနားလည္ေအာင္ကိုယ္ေျပာျပႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး
အမ်ိဳးသမီး ေတြသြားသည္။ ရွင္တို႔ ေလာကက စိတ္၀င္စားစရာပဲဟု တိုးတိုးဖြဖြ ေျပာသည္။
ရွင္တို႔ေလာကက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ကြၽန္မကို ေလာကၾကီးထဲ ထြက္ခြာျပီးေလ့လာခြင့္ေပးႏိုင္မလား
မင္းဟာ မင္းျဖစ္သြားကတည္းက မင္းကို ကိုယ္မပိုင္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းစိတ္ၾကိဳက္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆံုးျဖတ္ႏို္ငပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းထင္သလို ေလာကၾကီးက………….
သူ႔စကားေတြက ေျပရင္းတန္းလန္း ေလထဲမွာ ရပ္တန္႕သြားသည္။ သူအမ်ိဳးသမီးစိတ္ကို ထြင္းေဖာက္ၾကည့္သည္။ သူမစိတ္ထဲမွာ သိခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ကြဲ ရုန္းၾကြေနသည္။ ဘယ္အရာကမွသူမကို တားဆီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူနားလည္လိုက္၏။ အမ်ိဳးသမီးက ခပ္ေထ့ေထ့ တစ္ခ်က္ျပံဳးသည ။
ကြၽန္မသြားျပီ
အမ်ိဳးသမီးက ပန္းခ်ီကားထဲမွ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းထြက္ျပီး သူ႔ကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည္။
ပန္းခ်ီကားေရွ႕မွာ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို သူ ျငိမ္သက္ေနမိသည္။
သူမအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး စိတ္၀င္စားစရာခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ျမင္ျမင္သမွ်သည္ အသစ္အဆန္းႏွင့္ စူးစမ္းခ်င္စရာခ်ည့္။ ပန္းခ်ီဆရာ သူမကို ဂုဏ္သေရရွိမိန္မ တစ္ေယာက္အျဖစ္ေမြးေပးလိုက္ေပမယ့္ သူမ စိတ္က တစ္စံုတစ္ရာကိုဆာေလာင္ေနခဲ့သည္။ သူမအသက္ရွင္သန္ဖို႔ အာဟာရတစ္ခုေတာ့ လိုအပ္သည္။
ခႏၵာကိုယ္၏ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို သူမွတစ္ခ်က္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္သည္။ အနီးစပ္ဆံုး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုထဲ သူမတိုး၀င္လိုက္သည္။ အခန္းေထာင့္မွ လြတ္ေနေသာ စားပြဲတစ္ခုဆီ သူမဦးတည္လိုက္သည္။ မီႏူးကို ၾကည့္ျပီး စားစရာတစ္ခုမွာသည္။ သူမစိတ္ကို ေျဖေလ်ာ့ျပီး ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ထိုင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ အေဖာ္မပါ တစ္ကိုယ္တည္း။ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနသည္။ စားပြဲထိုးေလး လာခ်ေပးသည့္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ပြဲကို သူမ စိမ္ေျပနေျပစားသည္။
လြတ္ေနသည့္စားပြဲေတြမွာ လူေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာသည္။ ကိုယ့္အဖြဲ႕ႏွင့္ကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေတြ ေျပာေနၾကသည္။
ဂ်ပန္ပြဲမွာ ေအာက္ေၾကးထိုင္လိုက္တာကိုယ္မွန္သြားတယ္။
သည္တစ္ပြဲတည္းနဲ႔တင္ကိုယ့္အတြက္ ဆယ္ပံုးနီးနီး စိုေျပသာါးတယ္။ ကဲ ကိုယ့္ ေအာင္ျမင္မႈအထိမ္းအမွတ္……….
စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲတြင္ဖန္ခြက္ခ်င္းထိခတ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ လူသားေတြရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ညေနခင္းစားပြဲေတြမွာ အဆံုးသတ္သြားတာဟုသူမမွတ္ယူလိုက္သည္။
သူမ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေလ့လာေနမိသည္။ ခဏေနေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆိုင္ထဲ လွမ္း၀င္လာသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက စားေသာက္ဆိင္ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ခပ္ငူငူထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ၀င္ေရာက္သြားသည္။
ဒီမွာ ကိုေက်ာ္စြာရွင္ကဒီမွာတစ္ေယာက္တည္း လြပ္ေျမာက္ေနတာေပါ့ေလ။ ကြၽန္မမၾကိဳက္တဲ့ ဒီအရည္ေတြကို ေသာက္တယ္။
ရွင့္မွာသား နဲ႔မယားနဲ႔ဆိုတာလည္း သတိရပါဦး။ ကြၽန္မမ်က္ႏွာမေထာက္ထားရင္ေတာင္သမီးေလးမ်က္ႏွာ ေထာက္ထားသင့္တယ္။ အဖ်ားတက္ေနတဲ့သမီးေလးက ရွင့္ကိုတစ္ေမးတည္းေမးေနတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ကေလးကိုခ်န္ထားရစ္ခဲ့ျပီး ျမိဳ႕ကေလးထဲ သူမတိုး၀င္လိုက္၏။ လမ္းမေပၚတြင္ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြဥဒဟိုျဖတ္သန္းေနၾကသည္။ ျပည္သူ႔ေဆးရုံကို ေက်ာ္ေတာ့ပန္းျခံတစ္ခု ေတြ႔သည္။ ပန္းျခံကေလးထဲတြင္ ေရာင္စံုပန္းမ်ား ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေနသည္။ လိပ္ျပာကေလးမ်ား ဟိုဒီပ်ံ၀ဲ၏။ ခိုကေလးမ်ားက ေတာင္ပံ တေျဖာင္းေျဖာင္းရိုက္ခါ ညေမႊးပန္းရံုေတြေပၚ နားသည္။ သူမမုန္ညင္းစိုက္ခင္းကေလးမ်ားကို အစဥ္အတိုင္း ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္၏။
ေစ်းနားေရာက္ေတာ့ မိုးေတြ ခပ္စိတ္စိတ္ က်လာတာႏွင့္ အရိပ္တစ္ခုမွာ ခဏ ၀င္ခိုလိုက္သည္။ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းထေနသည့္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္က စက္ဘီးတစ္စီးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည ျပင္ဆင္ေနသည္။ စမုတ္တံ တင္ေနသည့္ သံေခ်းေတြကို ေကာ္ပတ္ျဖင့္စားသည္။
ထိုအဘိုးအုိေဘးတြင္ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ကိုင္ကာ က်က်နနၾကီးထိုင္ေနသည္။
ေဟာ့ျဖစ္သြားသည့္ သတင္းတစ္ခုအေၾကာင္းေျပာရင္း အျခားအေၾကာင္းအရာဘက္ ေရာက္သြားၾကသည္။ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ အဘိုးအိုက
ကမၻာၾကီးရဲ႕ အနာဂတ္ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာဘဲဗ်။ ဟုိတစ္ေလာက သတင္းေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဟိမ၀ႏၱာကို ျမစ္ဖ်ားခံစီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ၾကီးငါးစင္းအေၾကာင္း၊ ဒီရာစုႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာအဲဒီျမစ္ၾကီး ငါးစင္းလံုးေရေတြခမ္းေျခာက္သြားႏိုင္တယ္တဲ့။ ကမၻာၾကီးပူေႏြးလာေတာ့ ေရခဲျပင္ေတြဟာ ခပ္ျမန္ျမန္ အရည္ေပ်ာ္ေနတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သဘာ၀ေလာက၏ နိဂံုးဆိုျပီးေအာ္ေနၾကတယ္။ စက္မႈထြန္းကားလာေတာ့ အဆိပ္ဓာတ္ပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ျမစ္ေတြဟာ မသန္႔ မရွင္းျဖစ္လာတယ္။ သစ္ေတာေတြလည္း ျပဳန္းတီးလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မၾကံဳဖူးတဲ့ အက္ဆစ္ ငရဲမီးမိုးေတြ ရြာခ်လာျပီ။ ေလထုထဲမွာလည္း ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ဓာတ္ေငြ႔ေတြ တိုးပြားလာေနတယ္။ ေျမဆီလႊြာေတြခမ္းေျခာက္ျပီး သဲကႏၱာရေတြျဖစ္ထြန္းလာတယ္။ တစ္ခ်ိ႕ အပင္နဲ႔ တိရစာၦန္ေတြဟာ မ်ိဳးတံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကျပီ
အဘိုးအိုက သိပ္ပင္ပန္းသြားဟန္ သက္ျပင္းတစ္ခုမႈတ္ထုတ္ျပီး ေရေႏြးၾကမ္းခါးခါးတစ္ခြက္ကို ဂြတ္ကနဲေနေအာင္ ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္၏။ အဘိုးအိုက အနီေရာင္ေတာက္ေနသည့္ သူ႔အၾကည့္ကို ပစ္တင္လိုက္သည္။
သိပ္လည္း ေသာကေရာက္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲေပါ့။ ကံသာအမိ၊ ကံသာအဖပါဗ်ာ။
စက္ဘီးျပင္ေနသည့္ အဘိုးအိုက စကားကို ေထာက္ေပးသည္။
ကိုမွတ္တင္ ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မၾကိဳက္တာ အဲဒါပဲဗ်ာ။ ေနရာတကာ ကံခ်ည့္ပံုခ်ေနလို႔ရတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ သစ္ပင္တစ္ပင္ခုတ္ျပီး သစ္ပင္တစ္ပင္ျပန္မစိုက္တာ တာ၀န္မေက်ပြန္မႈပဲ။ အဲဒါ လူၾကီးလူေကာင္း မဆန္တာပဲဗ်။ အဲဒါ ကိုယ့္ကိုကိုုယ္ သတ္ေနတာဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ရမယ္
ဟား ဟား ဟား ဟား
စက္ဘီးျပင္ေနသည့္ အဘိုးအိုက အားပါးတရၾကီး ရယ္ေမာပစ္လိုက္သည္။
လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ရမယ္ ဟုတ္လား။ ကမၻာၾကီးမွာ ဘယ္သူေတြက လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ေနလို႔လဲ ေျပာပါဦးဗ်။ အႏုျမဴေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ ထုတ္ေနတာ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္တာလား။ ကမၻာၾကီးက မယဥ္ေက်းေသးပါဘူဗ်။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီကေန တစ္စံုတစ္ေယာက္က ရယူဖို႔ၾကိဳးစားေနတာေတြဟာ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္မႈလား
မိုးတိတ္သြားတာႏွင့္ အရိပ္ေအာက္မွ သူမ ျပန္လည္ ထိုးထြက္လိုက္သည္။ လမ္းမတန္း ေပၚမွာဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြျပန္လည္ စည္ကားစ ျပဳေနျပီျဖစ္သည္။ အဘိုးအိုႏွစ္ေယာက္က အမိုးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေအာက္မွာ အသံေတြ တိုးသြားလိုက္၊ က်ယ္သြားလိုက္။
ေနလံုးက အက်ဘက္ပိုင္းသို႔ ယိမ္းယိုင္စျပဳေနျပီျဖစ္သည္။ သူမေျခလွမ္း ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ ဆန္႔ထုတ္ပစ္ေနမိသည္။ သူမညေစ်းတန္းၾကီးတစ္ခုကိုျဖတ္ေက်ာ္လိုက္သည္။ လမ္းမီးတိုင္ေလးမ်ားမွာ မီးေရာင္ျပိဳးျပက္စျပဳျပီ။ ညေစ်းတန္းေလးေက်ာ္ေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္လို ယိမ္းထိုးေနသည့္ လူတစ္ေယာက္က သူမကို ၀င္တိုးသည္။
သူမေရဆိုးေျမာင္းတစ္ခု ထဲ၀ုန္းခနဲ ျပဳတ္က်၏။
ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ဒါသင္ခန္းစာပဲ။ မင္းေျခေထာက္ေတြ ျမဲျမဲမတ္နိဳင္သေရြ႕မင္းအခုလို ျပဳတ္က်ေနမွာပဲ။ မင္းကိုယ္မင္း လူျဖစ္ခ်င္တာ ေသခ်ာခ်င္ရင္ ျမဲျမဲေတာင့္မတ္ထားဖို႔လိုတယ္။
ထိုလူကသူေျပာခ်င္ရာေတြေျပာျပီးသူမကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည္။ သူမ ေလးဘက္သြားျပီး ေရေျမာင္းထဲမွ ျပန္ထသည္။ သူမလူေတြကို နားလည္ဘူး။ လူပီသေအာင္ ဘယ္လိုက်င့္ၾကံေနထိုင္ရမွာလဲ။ သူမသစ္ရြက္တစ္ရြက္လို ေလထဲမွာ လြင့္ေနသည္။
ခဏေနေတာ့ သူမ အနားမွန္လံုကားၾကီးတစ္စီး ထိုးရပ္သည္။ ဘရိတ္ေတြ ကြၽိခနဲ ျမည္သြားသည္။ မွန္တံခါးက တျဖည္းျဖည္း ပိက်သြား၏။ အဆီျပန္မ်က္ႏွာတစ္ခု ရိပ္ခနဲ ေပၚလာသည္။
ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ဖို႔ မင္းအဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား
ရွင္……….ကြၽန္မက ရွင္နဲ႔ လိုက္ရမယ္။ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးလား
ေတာက္………….က်က္သေရတံုးတဲ့ မိန္းမ
ကားက ၀ူးခနဲ ေဆာင့္ထြက္သြားသည္။ သူမ ခပ္မဲ့မဲ့ တစ္ခ်က္ျပံဳးသည္။ မုန္႔မ်ိဳးစံုေရာင္းသည့္ စတိုးဆိုင္ၾကီးတစ္ခုထဲ သူမ၀င္လိုက္သည္။ မုန္႔ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး စည္ကားေန၏။ သူမစိတ္ၾကိဳက္ မုန္႔တစ္မ်ိဳး၀ယ္ျပီး ျပန္ထြက္လိုက္၏။ မုန္႔ဆိုင္၏ ေဘးအေဆာက္အဦးျမင့္ျမင့္ၾကီး၏ အရိပ္ေအာက္ကေလးတစ္ေယာက္ရႈိက္ငိုေနသည္။
သူမ ကေလးအနား ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ကေလးမ်က္ႏွာေတြက ေဖာသြပ္ေရာင္ကိုင္းေနသည္။ ကေလး၏ မ်က္ရည္ေတြကို သူမယုယုယယသုတ္ေပးသည္။
အေဖနဲ႔အေမ ပါမလာဘူးလား
အေဖက အခ်ဳပ္ထဲမွာ၊ အေမက မရွိေတာ့ဘူး။ တျခားေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္နဲ႔လိုက္ေျပးသြားတယ္။ သားသားထမင္းမစားရတာသံးုရက္ရွိျပီ ကေလးကတစ္ခ်က္ၾကိတ္ရႈိက္၏။
သူမ နင့္ခနဲ ခံစားလိုက္သည္။ ၀ယ္ထားသည့္ မုန္႔ကေလး ကေလးငယ္ကို ေပးလိုက္သည္။ ကေလးက မုန္႔ကို အငမ္းမရ စားသည္။ သူမ ကေလးနဖူးကို သပ္ေပးျပီးထိုေနရာမွထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
သူမ တျခားတစ္ေနရာကို သြားဖို႔စိတ္မပါေတာ့ပါ။ အားအင္ကုန္ခမ္းသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ပန္းခ်ီခန္းဘက္ျပန္လွည့္လိုက္၏။ တံခါးေပါက္ကို ခပ္ဆဆ ေခါက္သည္။
၀င္ခဲ့ခ်က္မခ်ထားဘူး
ရွင္မျပန္ေသးဘူးလား မင္းျပန္လာမွာ သိလို႔ ေစာင့္ေနတာ
ရွင္ မင္းျပန္လာမယ္ဆိုတာကိုယ္ေသခ်ာ သိေနတယ္။ ကိုယ္ေျပာတယ္ မဟုတ္လား။ ေလာကၾကီးဟာ…………
သူက စကားကုိတစ္၀က္တစ္ျပတ္ႏွင့္ ရပ္နားထားလိုက္သည္။
သူမ ေလးတြ႔ဲဲစြာ ပန္းခ်ီကားထဲ ျပန္၀င္သြားသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးျပန္လွည့္မလာခင္ သူက ပန္းခ်ီကားကို အခံေဆးျဖဴမ်ားျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လိုက္၏။
သူ႔အတြက္ ရွိျခင္းႏွင့္မရွိျခင္းဟာအတူတူသာျဖစ္သည္။ သူပန္းခ်ီကားကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
ထက္ႏိုင္(တလုပ္ျမိဳ႕)

Read More...

Sunday, December 23, 2007

ေဖေဖက မသိဘူးလား

ရာသီဥတုက အရမ္းပူတာပဲ ေဖေဖ။
သားေလ
အျပင္မွာတည္ၿငိမ္ေအးေဆးသေလာက္ ရင္တြင္းက တဟီးဟီးေပါက္ကြဲတယ္
ေဖေဖက မသိဘူးလား
သားတုိ႔မွာ “ည” သာမရွိရင္ အေမွာင္ေတြကို ေတာင့္တေနရဦးမယ္
ဒီဇတ္လမ္းမွာ ဇာတ္သိမ္းခန္းကို မာတိကာမွာ ထားဖတ္ရေအာင္ ေဖေဖပဲ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္လား
ေဖေဖက သားအိမ္မက္ေတြ ယူၿပီး တစ္ေန႔လံုးဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ
သားအိပ္ရာထတိုင္း ေဖေဖကို မေတြ႕ဘူး
အဲဒီေလာက္ အလုပ္ေတြႀကိဳးစားေနရေအာင္ ေဖေဖက ဘ၀မွာ ဘာႀကီးမ်ားျဖစ္ခ်င္ေနေသးလို႔လဲ
စိတ္ဖိစီးမႈေတြခံၿပီး မတန္မရာေတြ ေမွ်ာ္လင့္မေနပါနဲ႔ေဖေဖ
ေဖေဖကို သားသနားတယ္
အဲဒီ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးကို မနိဳင္မနင္းမရြက္ခ်င္ပါနဲ႔
ေဖေဖရယ္
ဒီဘိုးနိဳးတို႔ ပီတာထရက္ကားတို႔ ဖူကူရာမတို႔ ေျပာတာေတြလည္း ယံုမေနပါနဲ႔ေဖေဖ
ဘဘုန္းႀကီးေျပာတာကေတာ့ ၂၄ ပစၥည္းထဲမွာ အဲဒီဟာေတြ ပါၿပီးသားတဲ့
သိပ္ထူဆန္းတာမဟုတ္ပါဘူးေဖေဖရယ္
ေဖေဖက ညညဆိုလည္း စာေတြပဲ တကုတ္ကုတ္ေရးေနတာ အဲဒီ ကႀကီး ခေခြးနဲ႔ ေအ ဘီ စီ ေတြ ေရးမေနပါနဲ႔ေဖေဖ
သားကို စြန္တစ္စင္းေလာက္ ေကာင္းကင္ေပၚတင္ေပးပါလား
သားတို႔နဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ဆြဲခ်ခ်င္လို႔ပါ။
ေဖေဖက ေျပာတယ္
သားတို႔ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေဖေဖတစ္ေနကုန္အလုပ္လုပ္ေနရတာတဲ့
သားစိတ္မေကာင္းပါဘူးေဖေဖ
ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ သားကို ဂိုးဖမ္းေပးပါလားေဖေဖရယ္
ေရာဘတ္တို ကားလို႔စ္ လို ဖရီးကစ္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အဲဒီစား၀တ္ေနေရးဆိုတာႀကီးကို ကန္ထုတ္ပစ္ခ်င္လို႔ပါ
သားသူငယ္ခ်င္း “အသားပို” ကေတာ့ ေျပာတာပဲ
ေမြးၿပီးရင္ ေသမွာတဲ့
ေမေမက သခ်ိ ၤဳင္းကုန္းဆိုတာ ဘာလို႔ေျပာမျပတာလဲ
သခ်ိ ၤဳင္းကုန္းဆိုတာ ဘာလဲေမးတိုင္း ေမေမ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္သြားတယ္
ကေလးဆိုတာ မေမးေကာင္းဘူးတဲ့
ေဖေဖကို နားနားကပ္ၿပီးတိုးတိုးေလးေမးေတာ့ သခ်ိ ၤဳင္းကုန္းဆိုတာ လူေသေတြျမွဳပ္တာတဲ့
သားတို႔ကမွ မေသေသးတာ
ေမေမ ကေျပာတယ္
လူဆိုတာ မေသေသးရင္ဘာမဆို ျဖစ္နိဳင္တယ္
အသက္ဓါတ္ကေလးကို ဆြဲဆန္႔ထားရမွာေပါ့
အဲဒီ နံရံထူထူႀကီးၿပိဳက်သြားေအာင္ ေဘာလံုးနဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္မယ္ ေဖေဖ
ေနလည္ေရာက္ရင္ ေမေမလည္း ေဖေဖကို ကူဖို႔ အိမ္ကေနထြက္သြားတာပဲ
သားကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လိမ္ခဲ့ေပမယ့္ သားသိတာေပါ့ေဖေဖ
သားတစ္ေယာက္ထဲအိမ္မွာမေနခ်င္ဘူး
မုန္႔ေတြ၀ယ္ခဲ့မယ္တဲ့
မတည့္တဲ့အစာေတြ မစားနဲ႔တဲ့
သား သစ္ေတာ္သီးသုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးစားပစ္လိုက္တယ္ေဖေဖ
သစ္ေတာ္သီးေတြ အမ်ားႀကီးစားလို႔ ရင္က်ပ္ၿပီးဖ်ားရင္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ သားနဲ႔အတူတူေနမွာ မဟုတ္လား
ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္ သားရယ္ ေရႊငါးေလးေတြ ေရကူးေနတာၾကည့္ၾကမယ္
သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာေနာ္ ေဖေဖ
နာရီအို ႀကီးကေႏွးလိုက္တာ
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလည္း ျပန္မလာေသးဘူး
သားဆြဲခ်ထားတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးနီးလာရင္ ၾကယ္ေတြကို ခူးဆြတ္ၿပီး ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းလို ဖရီးကစ္လွလွကန္ဖို႔ သားေစာင့္ေနတာ
ေဖေဖက မသိဘူးလား။ ။
(Beauty မဂၢဇင္း၊ မတ္ ၂၀၀၄)


အျပည့္အစံုသို႔

Read More...

Monday, November 26, 2007

ၾကယ္ေၾကြစာရင္း

ရြာဦးေက်ာင္းမွ တံုးေမာင္းေခါက္သံၾကားရသည္။ အသံက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ခပ္က်ဲက်ဲကေန တျဖည္းျဖည္းစည္းခ်က္ညီညီ ခပ္စိပ္စိပ္က်လာ၏။ အသံကတိုးၿပီး အေမွာင္ထဲႏွစ္၀င္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ တံုးေမာင္းသံေတြ ထပ္က်မလာခင္ ဘႀကီးခင္ အိပ္ရာမွလူးလဲထသည္။ သည္အခ်ိန္က ဘႀကီးခင္ အိပ္ရာထေနက်အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အိပ္ရာ၀င္ေစာသည္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္က်သည္ျဖစ္ေစ၊ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဖ်ပ္ကနဲ ႏုိးေနတတ္္၏။ တံုးေမာင္းသံေတြက သူ႔ကို ေခ်ာ့ျမဴသလို ဘႀကီးခင္ ခံစားရတတ္၏။
မ်က္ႏွာသစ္၊ ဆားႏွင့္သြားတိုက္ ပါးလုပ္က်င္းၿပီး ပုဆိုးခါးပံုစဆြဲကာ မ်က္ႏွာသုတ္သည္။ ပုဆိုးတစ္ထည္ေခါင္းေပါင္းၿပီး ႏြားေစာင့္တဲဘက္ ဘႀကီးခင္ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏြားႏွစ္ရွဥ္းကိုႏႈိးၿပီးသက်င္းမွာ တပ္သည္။ သက်င္းထဲမွာ မေန႔ညက ထည့္ထားၿပီးသား စံနဘူေမွာ္ႏွင့္ ေျမပဲရိုးေတြကို အေပၚကေန ႏွမ္းဖတ္ရည္ဖ်န္းေပးလို္က္၏။ ႏြားေတြက သက်င္းထဲမွာ ႏွာေခါင္းႏွစ္ၿပီး ေခါင္းမေဖာ္စတမ္းစားသည္။ ႏြားေပါက္ေလးတစ္ရွဥ္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွာမႈတ္သံေပးသည္။ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ အစာလုရင္းတြန္းေ၀ွ႔တတ္သည္။ ႏြားစာကုန္လို႔ အခ်ိန္မွီလာမထည့္လွ်င္ သက်င္းကို ေ၀ွ႔ခ်တတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သက်င္းက တင္ထားေသာခြေထာက္ေပၚကေန ၀မ္းလ်ားထိုး ျပဳေေနတတ္၏။
အလုပ္သမားႏွင့္ ေန႔စားေကာင္ေလးေတြ သြားမႏႈိးခင္ သက်င္းထဲ ႏြားစာေတြအျပည့္ထည့္ထားခဲ့ရသည္။ ႏြားျပာႀကီးတစ္ရွဥ္းက ၿငိမ္ေနသည္။ စားစရာႏြားစာမရွိေတာ့လွ်င္ တစ္ေကာင္၏ ေက်ာကိုတစ္ေကာင္က လွ်ာႏွင့္လွ်က္ကာ မွိန္းေနတတ္၏။ ႏြားစာေတြေပၚမွာ ႏွမ္းဖတ္ရည္ေလး ဖ်န္းထားခဲ့ၿပီး တံရြင္းတစ္ေခ်ာင္းဆြဲကာ ေျမာက္ပိုင္းက မေပါၾကည္တို႔ မနီတို႔ညီအမတစ္ေတြဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ညီအမတစ္ေတြက ၀ီရိယေကာင္းသူေတြျဖစ္ေပမယ့္ မနီတို႔အိမ္ႏွင့္ ဘႀကီးခင္ေနသည့္ အေရွ႕ပိုင္း ေဒၚေဒၚလွအိမ္က ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းသည္။ အေမွာင္ထဲမွာ မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ထြက္မလာရဲၾက။ လမ္းတစ္ေက်ာမွာ သူတို႔ျဖတ္သန္းလာရမည့္ ကိုဂ်ပန္၏ အင္းေခြးႀကီးေတြက ဆိုးသည္။ မဲမဲျမင္ရာ ထိုးဟတ္တတ္၏။ ေျခာက္ရံုလန္႔ရံုႏွင့္လည္း ေၾကာက္တတ္တာမဟုတ္။
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ဘာသာေရးလုပ္ေနေပမယ့္ ဘႀကီးခင္ကစိတ္ဆတ္သည္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမွ မတရားမလုပ္ခဲ့သလို သူ႕အေပၚမတရားလုပ္လွ်င္လည္း ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္တတ္သည္။ တစ္ေန႔က မေပါၾကည္တို႔ ညီအမသြားႀကိဳရင္း ကိုဂ်ပန္႔ အင္းေခြးေတြက ဘႀကီးခင္ကိုထြက္ကိုက္သည္။ ေအာ္ေငါက္လို႔လည္းမရ။ တံရြင္းႏွင့္ ယမ္းလို႔လည္း ေနာက္မဆုတ္ႏွင့္ ဘႀကီးခင္စိတ္တိုသြားသည္။ သည္ၾကားထဲတစ္ေကာင္က ဘႀကီးခင္ ေျခသလံုးကို ၀င္ဟတ္သည္။ ေျခသလံုးမွာ သြားစြယ္ရာအကြင္းလိုက္ ျျဖစ္သြားသည္။ ဘႀကီးခင္ နာလည္းနာ ေဒါသလည္းျဖစ္သြား၏။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို တံရြင္းႏွင့္ အသားကုန္ရိုက္လိုက္သည္။ ေခြးေတြက မာန္ဖီၿပီးေရွ႕ကေျပးသည္။ ဘႀကီးခင္က ေနာက္ကလိုက္သည္။ ေခြးေတြက ေခြးတိုးေပါက္ကေန အိမ္ထဲတိုး၀င္သြားသည္။ ဘႀကီးခင္ေဒါသေတြ မေျပေသးတာႏွင့္ ကိုဂ်ပန္ကို လွမ္းႏႈိးသည္။ ကိုဂ်ပန္က အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ တံခါးဖြင့္ထြက္လာသည္။ ကိုဂ်ပန္လည္း တံခါးဖြင့္ထြက္လာရာ ကိုဂ်ပန္ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းကို တံရြင္းႏွင့္သိမ္းရိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုဂ်ပန္ တံခါးေပါက္ေဘးမွာ ပံုပံုေလးေခြက်သြား၏။


" သည္ေလာက္ဆိုးတဲ့ ေခြးေတြေမြးထားရင္လည္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ထိန္းေလကြာ။ အမ်ားျပည္သူသြားတဲ့လမ္းေလးေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေလွ်ာက္ရဘူး။ မင္းေခြးေတြပဲ ေၾကာက္ေနရတာ။ ေခြးထက္မိုက္တဲ့ မင္းက သည္ေခြးေတြေမြးထားတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါငါ့ကိုထြက္ကိုက္ၾကည့္၊ မင္းသည္ထက္နာမယ္"
ဘႀကီးခင္က ကိုဂ်ပန္ကို ခပ္ေငါက္ေငါက္ေလးေျပာၿပီး ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ အိမ္ဘက္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ႏွင့္ ဘႀကီခင္တစ္လေလာက္ ခံလိုက္ရေသးသသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္တစ္ပါတ္ေလာက္တုန္းကလဲ ဆြမ္းခံထြက္သည့္ သံဃာေတြကို ကိုဂ်ပန္႔ေခြးေတြ ထြက္ကိုက္လို႔ ရပ္ကြက္ႏွင့္ ျပသနာတက္ရေသးသည္။ ကိုဂ်ပန္ခမ်ာလည္း ကိုယ္ေမြးထားသည့္ ေခြးေတြဆိုေတာ့ စြန္႔ပစ္ရလည္းအခက္။ အိမ္မွာဆက္ထားလည္း အဆင္မေျပႏွင့္ ေန႔ရွိသေရြ႕သည္ေခြးေတြအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနရသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွိ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ားထြက္ကိုက္ေလမလဲဟု စုိးထိတ္ေနရသည္။
ဘႀကီးခင္ ကိုဂ်ပန္အိမ္နားျဖတ္ေတာ့ ေခြးေတြ ေျခသံမၾကားရေအာင္ ေျခေထာက္ကိုဖြဖြေလးနင္းရသည္။ ေခြးႏွင့္ရန္ျဖစ္ရတာလဲ သိပ္မႏွိပ္ဘူးဟု ဘႀကီးခင္ေတြးျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ ေခြးဆိုတာလဲ ေခြးေလာက္သိမွာဘဲလို႔ ဘႀကီးခင္ ေတြးေခၚပစ္လိုက္၏။
မေပါၾကည္တုိ႔ ညီအမကိုေစာင့့္္ေခၚၿပီး ဘႀကီးခင္အိမ္ဘက္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လည္းျမန္ျမန္ေကာက္ၿပီး ေအာက္ကိုင္းျပင္ဘက္ အေသာ့ႏွင္သည္။ ေနမထြက္ခင္ တစ္ေခါက္ေလာက္အိမ္ေရာက္ထားမွ ျဖစ္မည္။ မေပါၾကည္တို႔ ညီအမကိုဦးေဆာင္ၿပီး ပဲရိတ္ခိုင္းရသည္။ ဘႀကီးခင္က ေန႔စားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး ပဲလံုးေတြ လွည္းေပၚတင္သည္။
သည္ႏွစ္ ရာသီဥတုမွန္ၿပီး မိုးေလ၀သေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေအာက္ကိုင္းမွာ ပဲနီျပားေတြ ေခြးနိဳ႕စို႔ေနသလိုသီးသည္။ ပဲလံုးေတြစီထပ္တင္ေနသည့္ေကာင္ေလးပင္ ပဲေတာင့္ထိုးရာဗလပြႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။
ဘႀကီးခင္က ပဲလံုးေတြကို ခရင္းခြႏွင့္ထိုးေကာ္ၿပီး လွည္းေပၚတင္ေပးသည္။ လွည္းေဆာင့္လွ်င္ ပဲေတြျပဳတ္မက်ေအာင္ စနစ္တက် ထပ္ခုိင္းရသည္။ ပဲလံုးေတြတင္သည့္ေနရာမွာ လွည္းဦးမေပါ့ေအာင္ ေရွ႕ေနာက္ခ်ိန္ညိွေပးတတ္ဖို႔လိုသည္။ ပဲလွည္းက စနစ္တက်မတင္တတ္လွ်င္ ကန္ဇင္းပင္ေခ်ာင္းအဆင္းမွာ ဟတ္ထိုးလဲၿပီး လွည္းေမွာက္တတ္သည္။ ဘႀကီးခင္က စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားရေအာင္ ျပဳျပင္ေပးၿပီး ပဲလံုးေတြတင္သည္။ စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားေရာက္ေတာ့မွ ေခါင္ခ်ဳပ္ခုိင္းသည္။ ေခါင္တည့္တည့္ကေန ခရင္းခြကို ထိုးစိုက္ခိုင္းလိုက္၏။
ေန႔စားေကာင္ေလးကို လွည္းေပၚကေမာင္းခိုင္းၿပီး ဘႀကီးခင္က လွည္းေအာက္ကဆင္းလိုက္သည္။ ဖုတ္က်င္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြေရာက္လွ်င္ လွည္းကိုထိန္းေမာင္းဖို႔ သတိေပးရသည္။ သည္ႏွစ္ပဲေတြေကာင္းေတာ့ ဘႀကီးခင္တို႔ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာတင္ မဆန္႔ေတာ့ဘဲ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ပဲတလင္းလုပ္ထားရသည္။
ပဲတလင္းထဲေရာက္ေတာ့ ပဲလံုးေတြျပန္ခ်သည္။ တစ္ရက္ေလာက္ေနၿပီး သည္ပဲေတြကိုနယ္ရမည္။ ပဲလံုးေတြေနာက္တစ္ေခါက္တိုက္ဖို႔ ေအာက္ကိုင္းထဲျပန္ထြက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြ မနက္စာစားဖို႔ ထမင္းေၾကာ္ေတြကို ၀င္ယူရသည္။ ထမင္းေၾကာ္တင္မကဘဲ ေရေႏြးၾကမ္းခရားႏွင့္ တို႔ဟူးသုတ္ေတြလည္းပါသည္။ ကိုင္းထဲေရာက္တာႏွင့္ ပဲရိတ္ေနသူေတြေခၚ၊ ခဏနားခိုင္းၿပီး ထမင္းေၾကာ္စားၾကသည္။ ထမင္းေၾကာ္စားၿပီး ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ခဏနားၾကသည္။ နားၿပီးတာႏွင့္ ကိုယ္လုပ္ငန္းကုိယ္၀င္ၿပီး ပဲရိတ္ၾကရျပန္သည္။
ဘႀကီးခင္ကေတာ့ ပဲလွည္းေနာက္တစ္စီးတင္ဖို႔ ႏြားေတြကိုေကာက္သည္။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ လွည္းေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ပဲလံုးေတြခရင္းခြႏွင့္ထိုးၿပီး လွည္းေပၚစတင္သည္။ ေနေရာင္ေတြ ခပ္ျပင္းျပင္းမက်ခင္ အလုပ္သိမ္းနိဳင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ ေနျပင္းလာလွ်င္ ပဲေတာင့္ေတြကြဲအက္ၿပီး အေလအလြင့္မ်ားသည္။ အခုေတာင္ေနကေလးစူးလုိက္တာႏွင့္ ပဲေတာင့္ေတြက တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္အသံေပးေနၿပီ။ နဖူးကေခြၽးေတြကို ေခါင္းေပါင္းထားသည့္ပုဆိုးစျဖင့္သုတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးပဲလံုးတစ္လံုးကို ဘႀကီးခင္ေကာ္တင္လိုက္၏။ သည္ေလာက္ဆို စိတ္ခ်ရၿပီ။
လွည္းေပၚကေကာင္ေလးကို ဆင္းခို္င္းၿပီးႏြားေတြခြၽတ္သည္။ လွည္းေဒါက္ကို ခိုင္ခိုင္ေထာက္သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းစပ္က ေျမႏုကြၽန္းက်ဴခံုေတြေေပၚမွာ ႏြားေတြကို ခဏလြတ္ထားလိုက္သည္။ ဘႀကီးခင္ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကို မီးညွိၿပီး တ၀ႀကီးဖြာပစ္လိုက္၏။ ေဆးလိပ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ဖြာၿပီးမွ ပဲရိတ္သမေတြဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆယ္နာရီထိုးလွ်င္ျပန္ၾကဖို႔ သတိေပးၿပီး ေဆးတက္ဖဲ့ေနသည့္အဖြဲ႔ေတြဆီ ေျခဦးလွည့္လာခဲ့သည္။
ပဲရိတ္ျပီးလွ်င္ ပဲခင္းကြၽတ္ေတြကို ထယ္ထိုးရမည္။ ထယ္ထိုးျပီးလွ်င္ ေႏြႊႊႏွမ္းက်ဲဖို႔ ျပင္ဆင္ရဦးမည္။ သည္လိုႏွင့္ ဘၾကီးခင္တို႔မွာ နားရတယ္မရွိလိုက္ဘူး။ ေတာင္သူလုပ္ငန္းက က်ယ္ေတာ့သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္၊ ပတ္သာလည္သြားသည္။ လူကမနားလိုက္ရဘူး။ ပင္ပန္းတယ္ ရယ္လို႔ေတာ့ ဘၾကီးခင္ သေဘာမထားပါဘူး။ သည္လိုလုပ္ႏိုင္ေနေသးတာကိုပဲ ဘၾကီးခင္
ဂုဏ္ယူေနမိသည္။ ခႏာကို္ယ္ဆိုတာကလည္း ခိုင္းေပးႏိုင္မွ က်န္းက်န္းမာမာရွိတာကိုး။
ဘၾကီးခင္နာမည္အရင္းက ဦးခင္ပါ။ အသက္ကေလးရလာေတာ့ ရြာထဲရပ္ထဲက လူေတြကေလးစားသမႈႏွင့္ ဘၾကီးခင္လို႔ပဲေခၚၾကသည္။ အခုလုပ္ေနသည္႔အလုပ္ေတြက ဘၾကီးခင္ဧ။္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေတြလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ လခစားစာရင္းငွါးလား ဆိုေတာ့လည္း ေျပာရခက္ေနျပန္သည္။ ျပန္ေျပာရလွ်င္လည္းအရွည္ၾကီး။
အမိန္႔ေတာ္ရသူၾကီးဦးျမ လက္ထက္ကတည္းက သည္အိမ္မွာ ဘၾကီးခင္တို႔ အေဖက လူယံုေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ခိုင္းစရာလက္ကိုလက္ေတာင္းရွိလွ်င္ သူၾကီးဦးျမက ဘၾကီးခင္တို႔အေဖ ဦးဖိုးခိုင္ပဲခိုင္းသည္။ လယ္ခြန္၊ ေျမခြန္ကိစေတြ၊ ေငြတိုးေၾကးတိုးကိစေတြကအစေပါ့။ ဘၾကီးခင္တို႔ေဖက သူၾကီးဦးျမဧ။္ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ဆိုလည္းဟုတ္သည္။ ေရွးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထြက္ဆိုေတာ့ ေလာကုတရာစာေပေတြမွာ ကြၽမ္း၀င္ႏွ႔ံစပ္ဧ။္။ ေဗဒင္ေလးဘာေလးလည္း မေတာက္တေခါက္ေဟာတက္ျပီး တိုင္ရင္းေဆးေလးလည္း ကုတက္သည္။ ေဗဒင္ေတြ၊ တိုင္းရင္းေဆးေတြႏွင့္ပတ္သက္ျပီး က်မ္းၾကီးက်မ္းခိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘၾကီးခင္တို႔ အိမ္စာအုပ္စင္မွာရွိေနသည္။
ဘၾကီးခင္တို႔အေဖ ဦးဖိုးခိုင္ဆံုးေတာ့ သူၾကီးဦးျမဧ။္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ဘၾကီးခင္က လက္ဆင့္ကမ္းတာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ ဘၾကီးခင္တို႔ေဖဦးဖိုးခိုင္ဆံုးျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး သူၾကီးဦးျမက ေနာက္ဖက္ကမ္းက ပန္းညိဳသူ အန္တီလွကို လက္ထပ္ယူလိုက္သည္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွ ကံထပ္ေပၚတယ္ေျပာရမွာပါ။ သူၾကီးကေတာ္ ေဒၚမယ္မေသတာေတာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး သူၾကီးဦးျမက အေနာက္ဖက္ကမ္းက ပန္းညိဳသူ ေဒၚမယ္မေသတာေတာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီး တစ္ကိုယ္တည္းေနခဲ့တဲ့သူၾကီးက ပန္းညိဳသူႏွင့္ေတြ႔မွ ေကာက္ကာငင္ကာ မိန္းမထပ္ယူလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
တိုက္နယ္သူၾကီးဦးျမ စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္တာလဲမေျပာႏွင့္ အန္တီလွက ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ မင္းရုပ္စိုးရုပ္ေပါက္သည္။ အရပ္က ေထာက္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အသားကျဖဴေသးသည္။ အညာသူေတြထဲမွာ ေရႊေရာင္အသား၀င္း၀ါသူက အရွားသားမဟုတ္လား။ သူၾကီးဆိုတာ လွလွေရ လွလွေရႏွင့္ ႏႈတ္ဖ်ားကကိုမခ်ဘူး။ သူ႔မိန္းမေလးကို ငံုထားမတက္ကို ဖူးဖူးမႈတ္ခ်စ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဇရာကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မတြန္းလွန္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ အိမ္ေထာင္သက္သံုးႏွစ္ေလာက္မွ သူၾကီးဦးျမ လူၾကီးေရာဂါႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာသည္။ ဒူးေတြေခြေခါက္ကာ သတိေမ့လဲသြားျပီး သတိျပန္လည္မလာေတာ့တာ။
ဘၾကီးခင္ႏွင့္ အန္တီလွဆိုတာကလည္း အသက္သိပ္ကြာတာမဟုတ္ဘူး။ ရိုေသသမႈနဲ႔မို႔သာ အန္တီလွေခၚေနရတာ။ မုဆိုးမပူပူေႏြးေႏြးေလးကို သနားတာကလည္းပါ၊ သံေယာဇဥ္ကလည္း ပိုမိတာမို႔ လုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနမိသည္။ အန္တီလွကလည္း အိမ္မွာသာေနျပီး လုပ္ငန္းသေဘာေတြ သိပ္နားမလည္တာမို႔ ေတာင္သူလုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို ဘႀကီးခင္အားပံုအပ္ထားလိုက္သည္။ ဘႀကီးခင္ေျပာသမွ် တိုင္ပင္သမွ် ေခါင္းညိမ့္သည္။ ျဖဴသည္ညိဳသည္ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။
ဘႀကီးခင္က အန္တီလွတို႔အိမ္မွာ ေတာင္သူဦးစီးလုပ္ေနေပမယ့္ တျခားတစ္ဖက္မွာ မိသားစုကရွိေနေသးသည္။ ဇနီးႀကီးေဒၚခ ငုတ္တုတ္ရွိေနသလုို သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ေဒၚခကလည္း အူအူအအမို႔ ဘႀကီးခင္လုပ္သမွ် ဟုတ္ကဲ့ပဲ။ ဟုတ္ကဲ့မလုပ္လုို႔လည္းမရဘူး။ ဘႀကီးခင္က မထင္မထင္သလို လက္ကပါတက္သည္။ ေဒၚခဆိုတာ ဆယ္ႏွစ္ေနလို႔ ျမိဳ႕ေပၚ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာမွာ ျခင္ေတြေပါလာတာေတာင္ တုိ႔ရြာမွာ ျခင္ေပါလာျပီျမိဳ႕ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဟုေျပာတက္သည္႔ အမ်ိဳးအစားထဲကျဖစ္သည္။
ဘႀကီးခင္ အမ်ိဳးသမီးေဒၚခက အေၾကာ္ေလးေၾကာ္ျပီး ဘၾကီးခင္သမီးႀကီး မေအးပိုက္က ရြာထဲလည္ေရာင္းသည္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ သည္ၾကားထဲ ဘႀကီးခင္တို႔မိသားစု ေခတ္ေကာင္တစ္ခတ္ႏွင့္ၾကံဳလိုက္ေသးသည္။ အျဖစ္ကသည္လို။
ဘႀကီးခင္တို႔အိမ္ကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိသည္႔ ဘဲကေလးတစ္ေကာင္ရွိသည္။ ဘဲက မန္ဒါလီဘဲအမ်ိဳးအစား။ ေခြးလိုက္ဆြဲျပီးမ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီးေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မန္ဒါလီဘဲကေလး အိမ္မျပန္ပဲ ဘႀကီးခင္တို႔အိမ္မွာ ေပ်ာ္ေနသည္။ ဘၾကီးခင္က အိမ္ေနာက္ဘက္ျခံထဲမွာ ကန္ေလးတစ္ကန္တူးေပးထားသည္။
ဘႀကီးခင္က တိုင္းရင္းေဆးႏွင့္ပတ္သတ္ျပီးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကြၽမ္း၀င္
ႏွံ႔စပ္သည္။ ရြာထဲမွာ ဘယ္ဆရာ၀န္ ဘယ္ေဆးြမႈးမွ ကုသလို႔မရလို႔လက္ေလွ်ာ့သြားသည့္ လူနာတစ္ေယာက္ကိုေတာင္းျပီး ဘႀကီးခင္ ေဆးကုေပးဖူးသည္။ လူနာရွင္ေတြကလည္း လက္လြတ္ရေတာ့မွာမို႔ မ်က္ရည္စမ္းစမ္း စမး္စမ္းျဖစ္နျပီျဖစ္သည္။ ဘႀကီးခင္က လူနာအေျခအေနႀကည္႔ျပီး သေဘာ္ရြက္ကိုေထာင္းျပီး သံုးခြက္တစ္ခြက္တင္ ႀကိဳခိုင္းသည္။ သူစုေဆာင္းတားသည္႔ ေဆးတစ္ခ်ိဳ႕ထည္႔ျပီး လူနာကိုတိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေအးစက္ေနသည္႔လူနာက အပူေတြတက္ျပီး တဟင္းဟင္း အသံေပးသည္။ တစ္ပတ္ေလက္ေနေတာ့လူနာသက္သာသြားသည္။
ဘႀကီးခင္ တမဟုတ္ခ်င္း ေဆးဆရာအျဖစ္ ေၾကာ္ၾကားသြားသည္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘႀကီးခင္ဆီ ေဆးကုဖို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ဘႀကီးခင္က ေရာဂါအေျခအေနၾကည္႔ျပီး သင့္ေတာ္မည္႔ေဆးေတြေပးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘႀကီးခင္တို႔ေမြးထားသည့္ မန္ဒါလီဘဲထီးေလးက အရြယ္ေရာက္လာသည္။ ဘဲမမရွိေတာ့ တဂြီးဂီြးႏွင့္ ဖိုသံေပးသည္။ အနီးနားမွာရွိသည့္ ေခြးေတြလူေတြကို ႏႈတ္သီးျဖင့္လိုက္ထိုး၏။ ႏႈတ္သီးႏွင့္လိုက္အဆိတ္ခံရသည့္ လူနာေတြက မန္ဒါလီႏႈတ္သီးႏွင့္ဆိတ္လို႔ ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္တာပါဟု ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ မန္ဒါလီေလးဟာေနရင္းထိုင္ရင္း ဓာတ္ဘဲႀကီး ဓာတ္ဘဲႀကီးႏွင့္ နာမည္ႀကီးသြားရွာတာ။ ဘႀကီးခင္လည္း သည္ေလာက္အေတြးအေခၚ ႏုံနသည့္ လူေတြ သူတို႔ထိုက္ႏွင့္သူတို႔ကံ ေနေပေလ့ေစဟု ေပယ်ာလကန္ ပစ္ထားလိုက္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဓာတ္ဘဲႀကီးဆီကို ေဆးလာကုတဲ့သူေတြမ်ား နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံေတြလည္းရလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲပဲ။
ဘႀကီးခင္က နကၡတ္ေဗဒင္ကိုလည္း စိတ္၀င္စားေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ၾကိဳသိေနသလိုပဲ။ သူ႔သားငယ္ ကိုေက်ာ္ေထြးက ေျပာစကားနားမေထာက္ပဲ ေတာင္ေပါက္ရိုးမွာ ငါးသြားဖမ္းတာ ဆည္ထဲပိတ္မိျပီးေရနစ္ေသပါေလေရာ။ ဘႀကီးခင္ခဗ်ာ သူေျပာထားရက္ႏွင့္ အခုလိုျဖစ္တာ ရင္နာလို႔မဆံုးဘူး။
ဘႀကီးခင္အမ်ိဳးသမီးေဒၚခႀကီး ေသြးဆံုးကိုင္ျပီး ဆံုးသြားေတာ့ ဘႀကီးခင္လည္း အန္တီလွဆီ အျပီးအပိုင္ေျပာင္းေနလိုက္ေတာ့သည္။ ရြာထဲရပ္ထဲကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘႀကီးခင္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းဘယ္မွမေရြ႕ဘူးဟု ေတြးသည္။

အရင္တုန္းကရပ္ထဲရြာထဲ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားရွိလွ်င္ သံဃာစင္ေပၚသြားျပီး ဘာသာေရးကိစၥေလးေဆြးေႏြးတတ္သည္။ ကိုယ္သိသေလာက္ တက္သ လာက္ဖတ္မွတ္ထားတာေလေတြေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ခက္တာက တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြြမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔ထက္ ျငင္းခံုၾကဖို႔ အားသန္ေနတာကမ်ားသည္။ ကိုယ္ကျဖဴလွ်င္ သူကမည္းခ်င္သည္။ ကိုယ္က အမွားဆိုလွ်င္ သူကမွန္ခ်င္သည္။ ဘႀကီးခင္ သေဘာေပါက္ထားတာက ကိုယ္ကလည္းမွားျပီးသူတစ္ပါးလည္း မွန္ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚဆိုတာေတာင္ မေန႔ကႏွင့္သည္ေန႔ တူတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ အျမဲေျပာင္းလဲေနတာ။ ကိုယ္ေတာင္မွားႏိုင္ေသးတာ၊ သူတစ္ပါးအမွားကိုလည္း သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္ရမည္။ အမွားသိလွ်င္ အမွန္ရွိသည္။ ဓမၼကိုသိျပီး အဓမၼကိုစြန္႔ခြါလွ်င္ ကမာၻေလာကျငိမ္းခ်မ္းသာယာမည္ဟု ဘႀကီးခင္ေတြးထင္ထားသည္။
အခုေတာ့ ငါသာမွန္ျပီး တစ္ပါးသူ အကုန္မွားသည္ ဟုအယူအဆရွိသူမ်ားႏွင့္ သံဃာစင္ေပၚမွာ ဘႀကီးခင္စကားမေျပာခ်င္ေတာ့။ လူထူူထူရွိလွ်င္ လက္ေရွာင္ေနခ်င္သည္။ ညမိုးေလခ်ဳပ္လို႔ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ထာႏွင့္ အိမ္ေရွ႔ကြပ္ပ်စ္မွာထြက္ထိုင္သည္။ ကြပ္ပ်စ္မွာထြက္ထိုင္သည္။ ကြပ္ပ်စ္မွာမလွဲခ်င္လည္း ကြပ္ပ်စ္ေဘးက ထန္းလက္ကုလားထိုင္မွာၾကယ္ေၾကြေတြကို စိတ္၀င္တစားလိုက္ေငး၏။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အန္တီလွ လာခ်ထားေပးသည့္ လက္ဖက္သုတ္ႏွင့္ ေျမပဲေၾကာ္ကို ၀ါးသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းခါးခါးတစ္ခြက္ကို အရသာခံေသာက္သည္။ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္သည္။
ညစဥ္ညတိုင္း ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘၾကီးခင္ စၾကာ၀ဌာၾကီးကို စိတ္၀င္စားစျပဳလာ၏။ အဇဌာေကာင္းကင္၏ ထူးဆန္းေထြလာျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေတြးဆဆင္ျခင္ၾကည္႔ခ်င္သည္။ စၾကာ၀ဌာနွင့္ပတ္သတ္ေတာ က်မ္းၾကီးက်မ္းငယ္မ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရႈ႕သည္။ ကမာၻဦးက်မ္းတစ္ခုက
မူလကနဦးအခ်ိန္ကာလ ၌စၾကာ၀ဌာ တစ္ခုလံုးအေမွာင္ထုၾကီးျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းလ်က္ရွိ၏။ ထို႔ေနာက္ေရလႊာထုၾကီးျဖင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႔စိမ့္ယိုလာ၏။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အခြံအကာႏွစ္မ်ိဳးပါ၀င္ေသာ ေရႊဥ ၾကီးတစ္လံုး ေပါက္ဖြားလာသည္။ အခြံအကာႏွစ္မ်ိဳးမွာ ဘူမိေျမ ကမာၻႏွင့္အဇဌာေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အခြံအကာမွေနမ်က္စိလမ်က္စိရွင္ဖန္ဆင္းသူျဗဟၼာႀကီးေပါက္ဖြားလာသည္ ဟုဆိုသည္။ ကုိယ္မသိေသးတာကို သိရွိရ ၍ ဘႀကီးခင္ ထိုက်မ္းကိုစိတ္၀င္စာသြားသည္။
ပရေနသည္ သၾကာသဌာ၏ ရုပ္ျဒပ္၀တၳဳပစၥည္းအေကာင္အထည္မ်ားကို ျဖစ္ေစသည္။ အႏုျမဴ၏ အစကိုရွာေဖြေတြ႔ရွိ ၾကံစည္ခဲ့ေသာ ပညာရွိ ကန္ဓာဒ ကမူ စၾကာ၀႒ာရုပ္ျဒပ္အေကာင္အထည္သည္ အရာ၀တၳဳကိုးမ်ိဳး ဒါရဗ် မွစတင္ျဖစ္ေပၚလာည္ဟုဆို၏။ အခ်ိဳ႕က စၾကာ၀႒ာသည္ ဖန္ဆင္းရွင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားေၾကာင္႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္မဟုတ္။ ပင္ကိုယ္သတၱိပါအရာ၀တၳဳမ်ား၏ ဂုဏ္သတိၱေၾကာင့္ စၾကာ၀႒ာသည္ ျဖစ္ေပၚတည္ရွိရသည္ဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္စၾကာ၀႒ာသည္ သတၱ၀ါတို႔၏ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံႏွင့္ မေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံတရားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရသည္ဟု ဆိုသူကလည္းဆိုၾကေလသည္။
စၾကာ၀႒ာ၏ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေလ့လာရင္းကိုယ္လိုခ်င္တာရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဘၾကီးခင္ ေပ်ာ္ျမဴးေနတက္၏။ စၾကာ၀႒ာႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ေဇာတိသသွ်တၱရေခၚ နကၡတၱေဗဒ သိပၸံပညာရပ္မ်ားကိုလည္းေလ႔လာျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္လိုလက္ရွိ ဗိုင္းငင္ေနသည့္ အန္တီလွနားသြားထိုင္ျပီး မလွေရ သည္ႏွစ္ ေန၊ လသြားရာလမ္းေၾကာင္းေတြမွန္ကန္တည္႔မွတ္ေနတယ္။ မိုးေလ၀သမွန္ျပီး ရာသီဥတုေတြေကာင္းလိမ့္မယ္။ မိုးဦးေစာမယ္။ ေဆးပ်ိဳးေတြ ေစာေစာက်ဲမွျဖစ္မယ္ဟု ေျပာတက္သည္။
ညစဥ္ညတိုင္း ေကာင္းကင္ၾကီးကိုထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘႀကီးခင္တစ္ေယာက္ ေကာင္းကင္ၾကီးကို အလြတ္ရေနေတာ့သည္။ ၾကယ္ေတြ၊ နကၡတာရာေတြ၏ အေရြ႕ကို ဘႀကီးခင္လိုက္မွတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကယ္ေတြကတစ္ခါတစ္ရံလင္းလတ္ျပီး တစ္ခါတစ္ရံ မႈန္ေနတတမ၏။ နဂါးေငြ႕တန္းထဲမွ ၾကယ္အေပ်ာက္အရွေတြကို ဂရုတစိုက္ေလ့လာသည္။ ေသာၾကာၾကယ္ၾကီးလႏွင့္နီးလာျပီလား ဘႀကီးခင္စိုးတထိတ္ထိတ္ၾကည့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံကေလးဆန္ဆန္ ဘၾကီးခင္ေတြးၾကည့္၏။
သည္ေကာင္းကင္ၾကီးပဲ ညတိုင္းထိုင္ၾကည္႔ေနရတာ။ ညကလည္းသည္ ည ပဲ။ လ ကလည္းသည္ လပဲ ။ ကမာၻ၏ တစ္ျခားတစ္ဖက္ျခမ္းက ည ႏွင့္ေကာင္းကင္ၾကီးမ်ား ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ရင္……………………..
ဘႀကီးခင္ အဲသလိုေျပာေတာ့ အရူးအေပါတစ္ေယာက္လို ၀ိုင္းေလွာင္ၾကသည္။ ဘႀကီးခင္က သူျဖစ္ခ်င္တာကို သူေျပာသည္။ ဘႀကီးခင္မွာ သားေရဖံုးႏွင့္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးရွိသည္။ ၾကယ္ေတြကို မွတ္တမ္းျပဳစုထားသည္။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္နကၡတ္မွာ ဘယ္ၾကယ္ေၾကြတာ။ ဘယ္အရပ္ေဒသက ဘယ္ၾကယ္ေၾကြရင္္ဘာေတြျဖစ္တတ္သည္။
တစ္ရက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ဘႀကီးခင္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္။ ညကေမွာင္ေတာ့ ၾကယ္ေတြကပိုလင္းေနသလားထင္ရ၏။ အဂၤါျဂိဳလ္က မာဃနကၡတ္အလယ္ကို ျဖတ္သန္းျပီး ၀ိသာခါနကၡတ္ကိုပါ ထပ္မံျဖတ္သန္းေနသည္။ အဲဒီအေနအထားကို ဘၾကီးခင္ မၾကိဳက္ဘူးျဖစ္ေနသည္။ ဘႀကီးခင္ လကၤာတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို မေရရြတ္စဖူးေရရြတ္သည္။
တစ္ေတဒူး တစ္ေကာင့္တစ္ေကာင္
ထိုးဆိတ္ၾက ေမာင္
ရႈံေကာင္ကို ႏိုင္ေကာင္သုတ္
ဘုတ္က အေခ်ာင္
အမၻဳမၼာ ေျခဆင္း ခံရစ္ေတာ့ မင္း….

အဲသည္ညမွာပဲ မထင္မွတ္ပဲ ဘႀကီးခင္ရုတ္တရက္ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။
ၾကယ္ေၾကစာရင္းစာအုပ္ကေလးက သခင္မဲ့ေနခဲ့သည္။ သည္စာအုပ္မွာ ၾကယ္ေၾကြေတြကို ဘယ္သူမွတ္တမ္းတင္ရစ္မွာလဲ။ ။

ထက္ႏိုင္(တလုတ္ျမိဳ႕)
21.11.07


Read More...

Friday, November 23, 2007

က်ိန္စာ

ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကထြက္လာေတာ႔ မုိးကတဖြဲဖြဲ က်ေနသည္။ ေစာေစာေလးကေတာ႔ ရာသီဥတုက လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း သာသာယာယာပဲ ရွိေနခဲ႔ေသးသည္။ အခုမွ ရုတ္တရက္ ၿဗဳန္းစားႀကီးအေၿပာင္းလဲႀကီး ေၿပာင္းလဲသြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ႔သည္႔ တစ္ပတ္ေလာက္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတာင္ေပၚၿမဳိ႔ကေလးမွာကေလးေတြပင္လယ္ေရလႈိင္းစီးႀကသည္။ကြၽန္ေတာ္တို႔က ငပလီသြားစရာမလုိေတာ႔ဘူး။ ေခ်ာင္းသာလည္းသြားစရာမလုိေတာ႔ဘူး။ကြၽန္ေတာ္႔ သားအႀကီးေကာင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္က ကားကြၽတ္ႀကီးယူၿပီး ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိ လႈိင္းစီးသည္။ကေလးဆုိတာကေတာ႔ ကေလးလုိေပ်ာ္ဖုိ႔သိတာကုိး။

ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ တိမ္ေတြက ညွိ႔မည္းတက္လာေနသည္။ ဒါဟာ မုိးသည္းသည္းမည္းမည္းရြာမည္႔ အဓိပၸၸၸာယ္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာႏွင္႔ ေရေၿမာင္းေလးဆီ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေရေၿမာင္ေလးဆီေရာက္ေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးစုမိေနၿပီ။ ေၿမာင္းေပါက္ကုိဖာေထးသည္႔ သဲအိတ္ေတြကလႈပ္ခ်င္လာၿပီ။ လူေတြ စုိးရိမ္ေနတယ္ဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္အေသအခ်ာ သိပါသည္။ လူေတြက စုိးရိမ္ေနတာကလႊဲလုိ႔ ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ဖုိ႔ႀကေတာ႔လည္း ၀န္ေလးေနၿပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေစာင္းငဲ႔ႀကည္႔ၿပီးအသက္ၿပင္းၿပင္းတစ္ခ်က္ ရႈပစ္လုိက္၏။ ကြၽန္ေတာ္အသက္ရႈၿပီး သက္ၿပင္းခ်လုိက္သည္႔အခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္႔ ကုိ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ဘာကိစၥၥရွိလုိ႔ လဲဒ ဒခင္ဗ်ားဘာလုိ႔အသက္ကုိ ၿပင္းၿပင္းရႈပစ္လုိက္တာလဲ၊ ကြၽန္ေတာ္အံ႔ႀသ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ဒကြၽန္ေတာ္ အသက္ရႈခြင္႔ မရိွဘူးလား။ အသက္မရႈရင္ ကြၽန္ေတာ္ ရပ္တန္႔သြားမွာေပါ႔ဒ ဓခင္ဗ်ားႏွာေခါင္းက ေလေတြ စုပ္ယူလုိက္လုိ႔ ေလဟာနယ္ၿဖစ္ၿပီး ေၿမာင္းက်ဳိးသြားရင္ ခင္ဗ်ားမွာ တာ၀န္ရွိတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားမ ေမ႔ပါနဲ႔။ဓ ကြၽန္ေတာ႔ကုိအမိန္႔ေပးေနတဲ႔သူက ေဒါသေတြႏွင္႔ ခါရမ္းေနသည္။

ကြၽန္ေတာ္ သည္ေနရာမွာ ဆက္ေနလုိ႔မၿဖစ္ႏုိင္ေတာ႔တာႏွင္႔ၿမဳိ႕ကေလး၏ တစ္ၿခားလမ္းေႀကာင္းတစ္ခုဆီ ေၿခလွမ္းကုိေရႊ႕ လုိက္၏။ မုိးတိမ္မည္းေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ၿပဳိမက်ခင္ လမ္းမေပၚ ကြၽန္ေတာ္ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သည္။ လူေတြက ဘာမွမရွိသည္႔ လမ္းမေပၚ စိတ္၀င္တစား ေငးေမာေနႀကသည္။သူတုိ႔အႀကည္႔ေတြက လမ္းမေပၚ မွာတစ္စုံတရာကုိ ပုိက္စိပ္တုိက္ရွာေဖြ သလုိမ်ဳိး အေသးစိတ္ဆန္လြန္းလွ၏။ မုိးတိမ္မည္းေတြက ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင္႔ ထားသလုိ ၿပဳိက်မလာခဲ႔ပါဘူး။ ရာသီဥတုက ရုတ္တရက္ ေၿပာင္းလဲသြားခဲ႔ၿပီၿဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ႔ခႏၥၥၶာကုိယ္ေပၚ သုိ႔ ေနေရာင္ၿခည္က ထုိးဆုိက္က်လာခဲ႔သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ၿမဳိ႕ကေလးကုိ ၿဖတ္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။ ခရီးတစ္ခုကုိ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းေလွ်ာက္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထာပြဲတစ္ခုကုိ ၿဖတ္သည္။ ေစ်းတစ္ခုကုိ ၿဖတ္သန္းအၿပီးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ႏွင္႔ စာအုပ္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္ကုိေတြ႔သည္။ လူေတြက လူထူးဆန္းတစ္ေယာက္လုိ ကြၽန္ေတာ္႔ကုိ စုၿပဳံႀကည္႔ေနႀကသည္။တစ္ခ်ဳိ႕အႀကည္႔ေတြက အ႔ံႀသရိပ္ဆင္ေနသလုိ တစ္ခ်ဳိ႕အႀကည္႔ေတြက ေဒါသအရိပ္အေငြ႕ေတြ သန္းေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္႔ လူအုပ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္လက္ေတြ ေ၀ွ႔ရမ္းၿပလုိက္သည္။ ေဟး... ခနဲ ကြၽန္ေတာ္ အသံေပးသည္။ ၿငိမ္သက္ေနသည္ ႔ကန္ေရၿပင္လုိ ဘာတုန္႔ၿပန္သံမွ ၿပန္မလာဘူး။

ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္လုိက္ပါၿပီ။ သူတုိ႔က ကြၽန္ေတာ္႔ကို လူထူးဆန္းတစ္ေယာက္အၿဖစ္ ႀကည္႔ရႈေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔က လူေယာင္ေဆာင္ေနႀကေပမယ္႔လူေတြ မဟုတ္ႀကဘူး လူတစ္ေယာက္၏ အစစ္မွန္ဘ၀ကုိ သူတုိ႔မရႀကဘူး။ မ်က္လုံး ေတြပါေပမယ္႔ မၿမင္ရဘူး။ မ်က္လုံးေယာင္ေဆာင္ေနႀကတာ။ နားေတြပါေပမယ္႔ မႀကားရဘူး။ နားေယာင္ေဆာင္ေနႀကတာ။ ပါးစပ္ေတြပါေပမယ္႔ မေၿပာတတ္ဘူး ပါးစပ္ေယာင္ေဆာင္ေနႀကၿခင္းၿဖစ္သည္။ လမ္းခ်ဳိးအေကြ႕ ေရာက္ေတာ႔ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးတစ္ခုက ဆီးႀကဳိေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာလား။ လွည္႔ ၿပန္ရမွာလား။

Type rest of the post here

Read More...